In het water, onder de grond en in de lucht

Vanuit Luang Prabang reden we in ongeveer vier uur naar de volgende bestemming: Vang Vieng. Onderweg hadden we een prachtig landschap om naar te kijken. Eerst waren het voornamelijk weilanden met rotsen en bergen in de verte. Vervolgens reden we het karstgebergte in en ging het in rap tempo omhoog. Met als gevolg dat we al snel boven de wolken waren en uitkeken op een heel wolkendek in het dal. Even later daalden we weer en dan zit je opeens natuurlijk in die wolk dus complete mist. Aangekomen in het volgende dal kwamen we ook aan in Vang Vieng.
De bus stopte bij een hostel waar we opeens allemaal bekenden zagen van de boot. Ze vertelden dat het een prima plek was en dat ze in de middag gingen tuben. Dus wij een kamer geboekt, spullen gedumpt, snel een broodje gehaald (op straat staat het vol met kraampjes waar je broodjes en pannenkoeken kan kopen) en hup in de tuktuk. Na een korte stop om te betalen werden we samen met zo’n vijftig andere backpackers afgezet bij de rivier met een band. De rivier stroomde best snel vanwege de recente regenval dus je moest snel je band inspringen.

Nu is tubing in Vang Vieng niet alleen ronddobberen in een band, maar ook stops maken bij de bars die op de oever staan. Al na twee minuten bereikten we de eerste bar waar we een soort van binnen gehengeld werden met een fles aan een touw die door jongens gegooid werden en je naar de kant trokken. In de bar kreeg je al meteen een welkomsshotje gevolgd door drinkspelletjes. Dat en in combinatie met dertig Britten kreeg ik meer het gevoel in Salou te zijn dan in Laos. Het was verder wel gezellig maar na een uurtje toch tijd om door te gaan. Na tien minuten bereikten we de tweede bar waar je kon waterbasketballen en pingpongen. Ik heb nog een potje tegen een Chinees gespeeld en gewonnen, ow yeah! :P De tubes moesten om uiterlijk acht uur ‘s avonds weer ingeleverd worden dus we sprongen weer in de band. Je merkte ondertussen wel dat drinken en tubing toch niet de meest veilige combinatie is (vroeger vielen er zelfs 20 doden per jaar omdat er toen nog zo’n 40 bars waren ipv twee per dag…). Ook was het nog veel verder terug dan was gezegd en werd het rond zeven uur langzaam donker. Om niet in het donker op een onbekende rivier met rotsen te dobberen besloten we maar te stoppen en met een tuktuk het laatste stuk terug te gaan.

Terug in Vang Vieng bleek dat eigenlijk het hele dorp een soort party gehucht is met allemaal happy hour, discotheken, neonverlichting enz. Nogal zonde eigenlijk, want het ligt op een prachtige plek tussen bergen, naast de rivier en groene velden.

De volgende dag hebben we een brommer gehuurd en gingen we op pad voor de andere activiteit waarvoor mensen naar Vang Vieng gaan, de vele grotten in het gebergte. De eerste grot die we bezochten was enigszins off road. Al hobbelend de grootste hobbels en kuilen ontwijken kwamen we aan bij een klein hutje waar een mevrouw redelijk eenzaam zat te wachten tot er eens een toerist kwam. We betaalden de euro entreegeld en kregen een hoofdlamp mee. Die kant op, succes. Eerst was er een klein paadje door het weiland, gevolgd door een korte klim op de rots. En daar was dan de ingang van de grot. Hoofdlamp aan en we hadden een extra zaklamp mee wat maar goed ook was. Binnen werd het al snel pikdonker en waren we de enigen. Toch redelijk spooky en ik moest even wennen en vertrouwen krijgen in het rondlopen daar. De grot had een grote centrale ruimte met enorme stalactieten en prachtige constructies. Toen we een ladder opgegaan waren kwamen we in een zijgang waar je zilver en goud aan het plafond zag schitteren. Ondertussen hoorde je alleen af en toe een plok van een waterdruppel en was het verder helemaal stil (op een korte gil van mij na toen ik echt een enorme spin zag zitten!). We voelden ons wel echt ontdekkingsreizigers, maar wat was het een fijn gevoel om daarna weer buiten te lopen in het open veld en zover om je heen te kunnen zien.

Over een heel smal paadje langs een sloot reden we naar de watergrot. Hier waren we zeker niet de enigen: er waren net twee busladingen vol Zuid Koreanen uitgeladen. Iedereen kreeg een helm, hoofdlamp en een zwemvest en vervolgens sprong je in een band op het water. Daar trok je jezelf voort aan een touw waarmee je langzaam de grot in gleed. Zelfs liggend in de band moest je nog goed opletten dat je klem kwam te zitten in de opening, gelukkig hadden we de helm op! De grot zelf was minder bijzonder en het ging meer om de ervaring om in het donker in een band er doorheen te gaan.

Tijd voor de laatste grot van die dag, de Blue Lagoon. We kwamen hier net voor sluitingstijd aan en konden na enig aandringen nog beginnen aan de klim naar de grot. Bij de ingang waar we voor de kaartjes hadden betaald was er gezegd dat we nog een uur hadden, maar dat was blijkbaar voor het gehele terrein en niet voor de grot. Maar goed, snel naar boven geklommen, al hijgend het uitzicht bewonderd en de grot in. Dit was een enorme grot die verlicht werd (een stuk meer toeristisch merkte je daardoor). In het midden van de grot was ook een klein altaar, maar vanwege het druppende water was het een enorme glibberpartij om die te bereiken. Daarna weer naar beneden (onderweg kwamen we nog mensen tegen die net begonnen aan de klim, dus zo gesloten was het niet..).

Beneden was een klein meertje (de blue lagoon ;)) waar alle zuid-Koreanen van eerder zich ondertussen verzameld hadden in hun wetsuits met zwemvest. Met die outfit aan hebben ze vervolgens geen enkele vrees en sprongen ze hup vanuit een zes meter hoge boom het water in. Zelf heb ik het maar bij het slingertouw gehouden om het water in te plonsen, maar Falco maakte de sprong wel.

De volgende ochtend vroeg was het tijd voor een speciale activiteit: een tochtje met een luchtballon! Helaas regende het op dat moment en was er met ons afgesproken dat het dan niet door zou gaan. De tuktuk chauffeur zei echter dat het zo wel droog zou worden en nam ons mee naar het vertrekpunt: de landingsbaan van een oud vliegveld (nu voornamelijk gebruikt als racebaan en marktplaats). Daar was nog een ander groepje dat zat te wachten en ondertussen werd er een ballon vol geblazen. Op het moment dat deze klaar was voor vertrek stapte het andere groepje in en vertrok in de regen met de ballon. Onze tuktuk chauffeur zei toen, sorry het regent, gaat niet door (?? er is er net een opgestegen??) en bracht ons terug naar het hotel. Aangezien die ballon half de wolken in ging vonden we het niet zo erg. Later in de ochtend naar het bureautje gegaan en geregeld dat we het in de middag nog eens gingen proberen.

In de tussentijd zijn we nog naar een grot gewandeld een half uurtje verderop. Deze grot was vanbinnen wel verlicht waardoor je prachtige formaties kon zien. Vooral in de centrale kamer waren enorme constructies ontstaan, erg mooi!

Buiten was er nog een klein riviertje die vanuit de grot kwam. Hierdoor stond er een redelijke stroming en was het water ijskoud. Samen met allemaal lokale mensen die hier hun zondagmiddag kwamen doorbrengen heeft Falco gezwommen en is ook een stukje de ondergrondse grot in gegaan. Zelf heb ik op een bankje heerlijk gelezen omringd door jongeren die kaartspelletjes speelden en bier met ijs dronken.

Om vier uur werden we weer bij het hotel opgepikt voor de tweede poging met de luchtballon en dit keer was het zonnig (al verschenen er wel donkere wolken aan de horizon). De ballon was binnen tien minuten weer vol geblazen, eerst met lucht en daarna met warme lucht door de brander. En toen konden we met nog twee anderen instappen.

Meteen voelden we hoe warm die brander was en liepen de zweetdruppeltjes over mn nek. Op dat moment hingen er nog zo’n zes mannen aan het mandje om de ballon op de grond te houden maar schoven we al wat heen en weer. Toen alles gereed was lieten ze los en stegen we op! Dat ging sneller dan ik had verwacht en ook wat wiebeliger. Nu zijn we een aantal jaar geleden ook gaan paragliden, maar dat voelde om de een of andere reden toch minder hoog. Misschien omdat we nu echt vanaf de grond opstegen waar we net zelf nog gestaan hadden. Binnen twee minuten hadden we een geweldig uitzicht over het kleine stadje en vooral op de bergen en de rivier eromheen. Na de nodige foto’s konden we genieten van deze super ervaring! Langzaam gleden we verder richting de bergen en konden we observeren hoe ze de ballon bestuurden. Halverwege daalden we tot bijna op de grond waar je echt merkte hoe een ballon meer voort glijdt in plaats van vliegt. Ook kon je goed bij mensen in de tuin kijken :P Na veertig minuten was het helaas tijd om weer te dalen, en na een bijna botsing met een huis voor het veld konden de zes mannen van eerder ons opvangen met een zachte landing.

We hebben staan kijken hoe ze de ballon weer leeg lieten lopen en toen bracht de tuktuk ons weer terug naar het hotel. Om nog na te genieten gingen we een drankje drinken. Dit drankje duurde alleen iets langer dan gepland vanwege een enorme stortbui! Het valt tot nu toe mee met het regenseizoen, maar als het regent dan komt het echt met bakken uit de hemel. Gelukkig hadden ze Friends op tv met ligstoelen, dus geen probleem om even te wachten ;) Tot slot nog een pizza gegeten (een gewone, geen happy pizza met wiet) en een drankje (ook een gewoon biertje en geen happy water; zelfgemaakte alcohol), heel degelijk allemaal :P
Liefs!

Foto's: https://goo.gl/photos/8C6hk9NAFJRvzBiT8