Relaxen aan het strand en off the beaten track

Om vijf uur in de ochtend vertrokken we naar het westelijk busstation van Yangon. Volgens het hotel moesten we wel twee uur rekenen om vanuit het hotel daar te komen, gelukkig ging het iets sneller en waren we er in anderhalf. Het voelde een beetje alsof je eerst naar Maastricht moest om vanuit daar naar Berlijn te gaan rijden in plaats van rechtstreeks vanuit Utrecht. Wat voor ons toch echt vroeg was, bleek voor veel Birmezen de normaalste tijd om al aan het werk te zijn. Bij de lokale markt waar we langsreden was het enorm druk en een gekrioel van fietsen, pickups, vrachtwagens en alle andere manieren waarop je mensen en spullen kan vervoeren.

In de bus bleek dat de gevraagde airco natuurlijke airco was: raampjes open ;) Daarbij kregen we ook een lesje hoeveel mensen kunnen er in een touring car. Nou best veel. Je hebt natuurlijk de gebruikelijke vier stoelen, maar dan heb je ook nog een gangpad. Dus elke rij heeft een opklapstoeltje in het midden. En daartussen komen dan nog plastic krukjes voor nog meer mensen. Heel handig als dan bij tussenstops de mensen van achteraan eruit moeten. Alle stoeltjes weer opklappen en je er langs wringen naar de deur.

Zeven uur later waren we in Nwe Saung waar we met een motor taxi naar het hotel gingen. Falco’s chauffeur was geloof ik nog maar veertien jaar oud, en een echt opdondertje. Het resultaat van Falco’s backpack voorop ziet er wat verontrustend maar toch komisch uit. We zijn in ieder geval allebei veilig aangekomen.

Het hotel was prima gelegen, net naast het prachtig witte strand met een blauwe warme zee. Snel geluncht en de zee in! Het was wel apart om te zien dat er eigenlijk geen strandwacht was, maar er waren ook maar weinig Birmezen die echt zwommen, het was meer pootjebaden.
De volgende ochtend waren we heel blij een zandkasteel gaan maken. Maar een half uurtje verder bleek hoe sterk de zon hier eigenlijk is: zelfs met insmeren waren we knalrood geworden! Dus de rest van de dag maar in de schaduw bij het zwembad doorgebracht.

Om niet alleen maar te luieren gingen we de dag erna een snorkeltocht maken. Samen met twee andere Nederlanders, een Canadees stel en een tiental Birmezen gingen we met de boot naar een eilandje. Het waaide alleen nogal wat resulteerde in een aardige golfslag (redelijke flashbacks naar het boottochtje in Colombia, gelukkig was de boot iets groter en klapte deze minder op de golven). Ik had een reispilletje ingenomen en het ging aardig, maar met de Birmezen en Canadezen een stuk minder. Nadat we na anderhalf uur bij het eilandje waren aangekomen waren die allemaal kotsmisselijk. Helaas voor hen konden we vanwege de golfslag het eilandje niet op en moesten ze op de dobberende boot blijven.

Ondertussen gingen wij snorkelen en hebben we verschillende kleurrijke vissen gezien. Kleine knalblauwe, geel met wit gestreept, groen met blauw gestreept, een hele schol kleine gespikkelde visjes waar je doorheen kon zwemmen, en nog wat koraal. Na een uur zwemmen kregen we nog lunch (waar we maar met z’n vieren van aten) en toen weer terug.

De laatste dag hebben we nog in een band op zee gedobberd (met lange mouwen T-shirt aan en korte broek om niet nog meer te verbranden) en was de zee rustig genoeg om naar een eilandje te lopen (natuurlijk met Boeddha beeld). Ook heerlijk vis gegeten in een mooi restaurant waar we maar met tien andere mensen waren; duidelijk laag seizoen.

Op aanraden van de hoteleigenaar (een Australiër die de zaak sinds een paar maanden had overgenomen, en in de avonden in restaurants backpackers van andere hotels naar de zijne lokte :P ) zijn we in plaats van terug via Yangon naar Bagan, naar Pyay gegaan (na de tip van Karin, zie bijgevoegd kaartje voor de bezochte plaatsen in Myanmar tot nu toe: https://drive.google.com/open?id=14OBtTN9UhP8qLSSYUfs_L5f4O7Q&usp=sharing). Ook wilden we iets van de standaard toeristen route afwijken, maar dat merk je dan ook meteen.

Met de lokale bus naar een grotere plaats verderop ging nog redelijk soepel. Maar daar aangekomen was er slechts één iemand die Engels sprak en zei dat we naar een ander busstation in de stad moesten gaan. Dat hadden ze in het hotel zo niet gezegd, dus we wisten niet helemaal wat nu waar was. Maar we konden het niemand anders navragen, dus toch maar via hem de volgende bus geregeld. Dat werd eerst met een pickup vijftien minuten naar het andere busstation, daar anderhalf uur wachten, toen met de volgende pickup vol met mensen twintig minuten naar buiten de stad waar een minivan aankwam rijden. Alle bagage moest er eerst af, toen de onze erop en we konden eindelijk vertrekken.

De minivan ging echter niet harder dan 50 km/u, en met een paar pauzes duurde het toch tot half acht ’s avonds voor we aankwamen. Om half zeven wordt het hier steeds donker (wat leuk is voor een drankje op het strand met zonsondergang), en dat betekent onderweg een hoop verkeer met/zonder licht: busjes met knipperend groot licht, brommers met alleen een voorlamp, fietsers zonder enig licht… Blij toen we er waren en ook verbazingwekkend hoe dit allemaal steeds net goed gaat!

In Pyay moesten we eerst nog op zoek naar een hotel. Meestal kijken we op oa Booking naar geschikte hotels en onderhandelen we ter plaatse over de prijs. Dit keer bleek het hotel toch vol te zitten dus moesten we op zoek naar iets anders wat gelukkig snel geregeld was. Na een snelle douche was het hoog tijd voor avondeten, en waar beter dan de avondmarkt. Het was een hoop gegiebel met de dames van de bbq stand met die rare buitenlanders die maar wat aanwezen en de tien woorden Engels/Birmees die we allemaal konden verstaan. Maar met resultaat, de kipspiesjes waren goed te eten en ook de lady fingers (groene langwerpige groente) waren prima.

We hadden gelezen dat we vanuit Pyay met de trein naar onze volgende bestemming Bagan zouden kunnen gaan, dus in de ochtend ging Falco naar het station naast het hotel. Hier bleek echter dat de trein niet vanaf dit station ging maar een klein stationnetje net buiten Pyay. Op Google Maps konden we dit station alleen niet vinden, dus bij de hotelreceptie nog eens nagevraagd. Zij tekende vervolgens een kaartje met hoe we ongeveer moesten gaan met de taxi. Terug op straat een pickup aangehouden en gevraagd of die ons kon brengen. Het probleem begon alleen te worden dat iedereen de stationsnaam anders uitsprak. Het was zoiets als Shwedagar, maar de een zei Shwedagan, dan weer Shwetaga, enz. Maar goed uiteindelijk wist iemand het en kwamen we na tien minuten via een klein landweggetje uit op een van de meest kleine en verlaten stations in de middle of nowhere ooit. Niet helemaal verlaten, er was een iemand die een man ging halen die een beetje Engels sprak. Ja de trein ging van hier, maar duurde vier uur langer dan we dachten, en geen slaapstoelen, maar enkel gewone stoelen. Toen toch maar besloten om met een gewone bus te gaan, de Birmese trein komt later wel een keer.

Toen nog snel de plaatselijke pagode bekeken, een hapje gegeten (wat we later bleek beter niet daar hadden kunnen doen) en de bus in. Halverwege de busrit begon Falco zich niet zo lekker te voelen en dan zijn bussen zonder wc’s toch niet handig. Gelukkig waren er wel een paar stops, waarbij we bij eentje ook nog midden in een restaurant onze tanden hebben staan poetsen :P Vaak zijn de wasbakken niet bij de wc’s, maar bijvoorbeeld dus in het restaurant zelf.

Om drie uur in de nacht kwamen we aan bij de busstop voor Bagan (tien minuten buiten de stad bij een benzinestation). Nu komen bijna alle bussen op dit nachtelijke uur aan, en de lokale taxi’s verdienen er goed aan. Bij het hotel aangekomen lag het personeel in de lobby te slapen en zouden we eigenlijk pas vanaf acht uur kunnen inchecken. Gelukkig waren ze flexibel en konden we al de kamer in. Nu eerst een uurtje rusten voor we de zonsopgang boven de honderden zo niet duizenden tempels kunnen gaan bekijken!

https://goo.gl/photos/xnJgD6wz3tA32hJr6