De busrit van Lumbini naar Sauraha
Blijf op de hoogte en volg Nienke
11 April 2017 | Nepal, Sauraha
Vlakbij de Nepalese grens ligt het plaatsje Lumbini, de geboorteplaats van Boeddha. Om hier te komen namen we twee lokale bussen, wat zoveel inhoudt als een minibusje waar je zoveel mogelijk mensen inpropt, bagage op het dak en airco komt van de openstaande ramen als er gereden wordt. Alleen zijn de meeste wegen in Nepalese steden niet geasfalteerd, dus was het kiezen tussen een stofwolk en wat verkoeling. Wel leuk om met al die mensen samen te zitten in kleurrijke kleding en naar het geklets te luisteren (waar je niets van verstaat :p).
Aangekomen in Lumbini was het al bijna vier uur, dus hoog tijd om wat te eten na de hele tijd reizen. Falco liep een van de drie restaurants in, ietwat armoedig, waar we een noedelgerecht kregen voorgeschoteld wat het enige gerecht was dat er was die dag. Daarna konden we de backpacks tijdelijk bij een politiepost laten staan en zijn we met een (soort van) elektrische riksja over het tempelterrein gegaan. Want behalve de geboorteplek van Buddha, is het park van Lumbini ook een plek van wereldvrede. Hiervoor hebben verschillende landen een tempel gebouwd die je kunt bezoeken. Blijkbaar gingen deze echter al om vijf uur dicht, dus in redelijke vaart hebben we de prachtige tempel van Duitsland gezien, de Chinese, Koreaanse, Australische, Nepalese en de Vietnamese in opbouw. Als je bij zo’n rustige tempel rondloopt merk je pas echt hoe druk India was en dat je nu echt even iets hebt van he he, even rust.
De riksja stopte bij het pad naar de heilige plek en van daar liepen we naar de Maya tempel. Hier bleek dat buitenlandse toeristen een kaartje moesten kopen, dat snel gedaan en vervolgens konden we de grote boom waaronder Buddha is geboren bewonderen en enkele overblijfselen van gebouwen uit dit tijd bekijken. Toen in volle vaart terug naar de uitgang gelopen, want om zes uur zou de bus naar onze volgende bestemming gaan. We hadden besloten om niet in Lumbini te overnachten zodat we die dag erna een reisvrije dag zouden hebben. Bij de busstop aangekomen reed er net een bus weg, ik wapperde nog met mijn papiertje maar dacht dat kan m niet zijn, want het is 17.50u. We liepen dus naar het kaartloket om te vragen waar onze bus zou gaan en daar was die vrouw helemaal verbaasd dat we niet in de bus zaten en dat we hem nu gemist hadden, het was 18.05u. Waar wij helemaal niet bij stil hadden gestaan, in Nepal is het blijkbaar 15 minuten later dan in India...
Daar stonden we dan, moesten we dan toch kijken of we ons hotel konden annuleren en hier in Lumbini iets zoeken? Hadden we het maar gedaan, maar op dat moment zei die vrouw dat we nog met een andere bus mee konden om half zeven, maar dat we dan wel bij de buschauffeur moesten zitten. Nu zie je weleens dat er van die opklapstoeltjes bij de chauffeur zitten dus dat leek ons een prima oplossing om toch nog te kunnen gaan.
Uiteindelijk vertrok de bus om zeven uur (dus zo stipt zijn ze lang niet altijd..), en begin je te denken wat als onze eerste bus ook... maar goed. In het begin was er genoeg plek in de bus en konden we gewoon op een stoel plaatsnemen. Na een paar minuten ging de muziek op standje hoog en even later kregen we op de tv ook de bijbehorende videoclips. We hebben er erg om gelachen hoe cliche matig en overdreven de clips waren. Net toen we een beetje aan het dutten waren stopten we weer en was de bus ondertussen vol en werden wij richting chauffeur gedirigeerd. Daar bleken dus helemaal geen stoelen te zijn, maar een groot kussen met een kleine uitsparing voor de pook. Dus dat werd in kleermakerszit op het kussen, naast een jongen die al achter de bestuurdersstoel was gepropt, en voor je de grote ruit: geen gordel en zelfs niets om je aan vast te houden.
Hadden we ons hier net een soort van in berust, stopte de bus weer en stapten er drie dronken kerels in die op het trapje naast de kussen stonden/hingen en in half Engels tegen voornamelijk Falco aan te praten. Ik deed ondertussen of ik geen Engels verstond tegen hen en praatte een beetje met de jongen die van alles wilde weten over ons en een heel verhaal vertelde over zijn favoriete voetbalheld Lionel Messi (of we m ook hadden gesproken toen we in Argentinië waren geweest ;)).
Falco had het zo langzamerhand wel gehad, maar we hadden nog ruim twee uur te gaan. Buiten was het ondertussen gaan flitsen en steeds harder aan het waaien. Dit leverde wel een mooie sneeuwbui van blaadjes op, maar ik hoopte vooral dat de regen nog even uitbleef. De weg klom steeds verder omhoog wat een paar preciespas inhaalacties opleverde met zware vrachtwagens. Nadeel van voorin zitten, je ziet iedereen recht op je af komen met alleen de gedachte dat je dwars door de voorruit heen zal vliegen..
Bijna boven zagen we ook dat inhalen niet altijd goed ging en had een vrachtwagen een andere aangetikt die nu dwars op de weg stond. Gelukkig was dit gebeurd bij een rustplek waardoor na wat heen en weer geschuif we eromheen konden rijden. Net weer onderweg en de bui barstte los: stromen water die recht naar beneden kwamen. Dat niet alles tegen de regen en wind bestand was, bleek toen we opeens de keuze hadden tussen een tegemoetkomende bus of een boom op de weg. De chauffeur koos de volle remmen en de boom en wonderbaarlijk ging alles goed. Na een korte check was de bus nog ok en weer door. Via Google Maps (de bus had bij vlagen wel internet) hadden we gezien dat we er over twintig minuten zouden zijn, nog even doorzetten en het was over. Te vroeg gejuicht, we draaiden een parkeerplaats op en stopten: etenstijd om half elf ’s avonds.
De plaspauze was wel handig (de jongen had me een keer vermanend toegesproken dat water drinken in een bus toch echt niet verstandig was), en een beetje eten kon geen kwaad (al bleek het tegendeel waar de volgende dag ;)). Falco schoof aan in de rij en kreeg een megabord, formaat dienblad, met een halve kilo rijst en een paar scheppen van verschillende prutjes. Blijkbaar eten de Nepalezen met hun handen, want om ons heen vormde iedereen steeds een hapje door rijst met saus te mixen en dan in hun mond te stoppen. We hadden gelukkig twee lepels, nieuwe ervaringen waren wel even genoeg vandaag, dat met de handen eten komt een andere keer wel. Nog naar de wc (onderweg ondertussen altijd hurk wc’s en je eigen wc papier mee) en ons weer opvouwen in de bus.
Een half uur later waren we dan eindelijk in het plaatsje vanwaar we nog een uur zouden moeten rijden naar het hotel. Gelukkig was de regen opgehouden en kwam er meteen een tuktuk voor rijden. Eigenlijk hadden we liever een taxi gezocht, maar Falco wilde meteen door om het hotel zo snel mogelijk te bereiken. Onderweg hobbelden we van geasfalteerde weg, naar zandweg met kuilen, al plassen omwijkend, tot we stopten en er nog twee halfdronken jongens instapten die ook naar het dorp wilden. Maar weer een keer diep adem gehaald en we gingen verder. We hielden het wel in de gaten via maps, maar daar leek het alsof we compleet de verkeerde kant opgingen, niet echt geruststellend. Op de bordjes langs de weg zagen we wel de juiste plaatsnaam, dus nog maar even afwachten. En na een rit van 20 minuten zei de chauffeur, dit is het plaatsje, we zijn er. En inderdaad, maps zat er helemaal naast, gelukkig in dit geval want het ging veel sneller.
Alleen was in het plaatsje alles donker en dicht om half een. We hadden van tevoren wel met het hotel gebeld om te zeggen dat we laat waren, maar de tuktuk chauffeur kende het hotel niet. Na drie keer de hoofdweg op en neer al toeterend (rijdend langs bordjes waarop staat, max 20 km, niet toeteren) was er een jongen op een motor die het hotel kende. Die scheurde voorop en wij er in volle vaart (iets te..) achteraan. Een paar keer toeteren en de deur werd open gedaan: bestemming bereikt!
En de foto's: https://goo.gl/photos/pEvxpwwy6RGWnK259
Aangekomen in Lumbini was het al bijna vier uur, dus hoog tijd om wat te eten na de hele tijd reizen. Falco liep een van de drie restaurants in, ietwat armoedig, waar we een noedelgerecht kregen voorgeschoteld wat het enige gerecht was dat er was die dag. Daarna konden we de backpacks tijdelijk bij een politiepost laten staan en zijn we met een (soort van) elektrische riksja over het tempelterrein gegaan. Want behalve de geboorteplek van Buddha, is het park van Lumbini ook een plek van wereldvrede. Hiervoor hebben verschillende landen een tempel gebouwd die je kunt bezoeken. Blijkbaar gingen deze echter al om vijf uur dicht, dus in redelijke vaart hebben we de prachtige tempel van Duitsland gezien, de Chinese, Koreaanse, Australische, Nepalese en de Vietnamese in opbouw. Als je bij zo’n rustige tempel rondloopt merk je pas echt hoe druk India was en dat je nu echt even iets hebt van he he, even rust.
De riksja stopte bij het pad naar de heilige plek en van daar liepen we naar de Maya tempel. Hier bleek dat buitenlandse toeristen een kaartje moesten kopen, dat snel gedaan en vervolgens konden we de grote boom waaronder Buddha is geboren bewonderen en enkele overblijfselen van gebouwen uit dit tijd bekijken. Toen in volle vaart terug naar de uitgang gelopen, want om zes uur zou de bus naar onze volgende bestemming gaan. We hadden besloten om niet in Lumbini te overnachten zodat we die dag erna een reisvrije dag zouden hebben. Bij de busstop aangekomen reed er net een bus weg, ik wapperde nog met mijn papiertje maar dacht dat kan m niet zijn, want het is 17.50u. We liepen dus naar het kaartloket om te vragen waar onze bus zou gaan en daar was die vrouw helemaal verbaasd dat we niet in de bus zaten en dat we hem nu gemist hadden, het was 18.05u. Waar wij helemaal niet bij stil hadden gestaan, in Nepal is het blijkbaar 15 minuten later dan in India...
Daar stonden we dan, moesten we dan toch kijken of we ons hotel konden annuleren en hier in Lumbini iets zoeken? Hadden we het maar gedaan, maar op dat moment zei die vrouw dat we nog met een andere bus mee konden om half zeven, maar dat we dan wel bij de buschauffeur moesten zitten. Nu zie je weleens dat er van die opklapstoeltjes bij de chauffeur zitten dus dat leek ons een prima oplossing om toch nog te kunnen gaan.
Uiteindelijk vertrok de bus om zeven uur (dus zo stipt zijn ze lang niet altijd..), en begin je te denken wat als onze eerste bus ook... maar goed. In het begin was er genoeg plek in de bus en konden we gewoon op een stoel plaatsnemen. Na een paar minuten ging de muziek op standje hoog en even later kregen we op de tv ook de bijbehorende videoclips. We hebben er erg om gelachen hoe cliche matig en overdreven de clips waren. Net toen we een beetje aan het dutten waren stopten we weer en was de bus ondertussen vol en werden wij richting chauffeur gedirigeerd. Daar bleken dus helemaal geen stoelen te zijn, maar een groot kussen met een kleine uitsparing voor de pook. Dus dat werd in kleermakerszit op het kussen, naast een jongen die al achter de bestuurdersstoel was gepropt, en voor je de grote ruit: geen gordel en zelfs niets om je aan vast te houden.
Hadden we ons hier net een soort van in berust, stopte de bus weer en stapten er drie dronken kerels in die op het trapje naast de kussen stonden/hingen en in half Engels tegen voornamelijk Falco aan te praten. Ik deed ondertussen of ik geen Engels verstond tegen hen en praatte een beetje met de jongen die van alles wilde weten over ons en een heel verhaal vertelde over zijn favoriete voetbalheld Lionel Messi (of we m ook hadden gesproken toen we in Argentinië waren geweest ;)).
Falco had het zo langzamerhand wel gehad, maar we hadden nog ruim twee uur te gaan. Buiten was het ondertussen gaan flitsen en steeds harder aan het waaien. Dit leverde wel een mooie sneeuwbui van blaadjes op, maar ik hoopte vooral dat de regen nog even uitbleef. De weg klom steeds verder omhoog wat een paar preciespas inhaalacties opleverde met zware vrachtwagens. Nadeel van voorin zitten, je ziet iedereen recht op je af komen met alleen de gedachte dat je dwars door de voorruit heen zal vliegen..
Bijna boven zagen we ook dat inhalen niet altijd goed ging en had een vrachtwagen een andere aangetikt die nu dwars op de weg stond. Gelukkig was dit gebeurd bij een rustplek waardoor na wat heen en weer geschuif we eromheen konden rijden. Net weer onderweg en de bui barstte los: stromen water die recht naar beneden kwamen. Dat niet alles tegen de regen en wind bestand was, bleek toen we opeens de keuze hadden tussen een tegemoetkomende bus of een boom op de weg. De chauffeur koos de volle remmen en de boom en wonderbaarlijk ging alles goed. Na een korte check was de bus nog ok en weer door. Via Google Maps (de bus had bij vlagen wel internet) hadden we gezien dat we er over twintig minuten zouden zijn, nog even doorzetten en het was over. Te vroeg gejuicht, we draaiden een parkeerplaats op en stopten: etenstijd om half elf ’s avonds.
De plaspauze was wel handig (de jongen had me een keer vermanend toegesproken dat water drinken in een bus toch echt niet verstandig was), en een beetje eten kon geen kwaad (al bleek het tegendeel waar de volgende dag ;)). Falco schoof aan in de rij en kreeg een megabord, formaat dienblad, met een halve kilo rijst en een paar scheppen van verschillende prutjes. Blijkbaar eten de Nepalezen met hun handen, want om ons heen vormde iedereen steeds een hapje door rijst met saus te mixen en dan in hun mond te stoppen. We hadden gelukkig twee lepels, nieuwe ervaringen waren wel even genoeg vandaag, dat met de handen eten komt een andere keer wel. Nog naar de wc (onderweg ondertussen altijd hurk wc’s en je eigen wc papier mee) en ons weer opvouwen in de bus.
Een half uur later waren we dan eindelijk in het plaatsje vanwaar we nog een uur zouden moeten rijden naar het hotel. Gelukkig was de regen opgehouden en kwam er meteen een tuktuk voor rijden. Eigenlijk hadden we liever een taxi gezocht, maar Falco wilde meteen door om het hotel zo snel mogelijk te bereiken. Onderweg hobbelden we van geasfalteerde weg, naar zandweg met kuilen, al plassen omwijkend, tot we stopten en er nog twee halfdronken jongens instapten die ook naar het dorp wilden. Maar weer een keer diep adem gehaald en we gingen verder. We hielden het wel in de gaten via maps, maar daar leek het alsof we compleet de verkeerde kant opgingen, niet echt geruststellend. Op de bordjes langs de weg zagen we wel de juiste plaatsnaam, dus nog maar even afwachten. En na een rit van 20 minuten zei de chauffeur, dit is het plaatsje, we zijn er. En inderdaad, maps zat er helemaal naast, gelukkig in dit geval want het ging veel sneller.
Alleen was in het plaatsje alles donker en dicht om half een. We hadden van tevoren wel met het hotel gebeld om te zeggen dat we laat waren, maar de tuktuk chauffeur kende het hotel niet. Na drie keer de hoofdweg op en neer al toeterend (rijdend langs bordjes waarop staat, max 20 km, niet toeteren) was er een jongen op een motor die het hotel kende. Die scheurde voorop en wij er in volle vaart (iets te..) achteraan. Een paar keer toeteren en de deur werd open gedaan: bestemming bereikt!
En de foto's: https://goo.gl/photos/pEvxpwwy6RGWnK259
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
