De grens over naar Cambodja
Blijf op de hoogte en volg Nienke
16 Augustus 2017 | Cambodja, Preah Seihanouk
Gisteravond hadden we op de valreep een bakker ontdekt met echte knapperige croissants, dus voor we de bus in gingen hebben we er snel nog een paar gehaald als ontbijt. Een belangrijke reisles: je weet nooit wanneer je weer een goede croissant vindt, dus je kan er maar beter van genieten ;)
Bij het kantoortje voor de bus werd ons verteld dat we al voor ons visum voor Laos moesten betalen en dan zouden zij het verder regelen. Dat klonk ons nogal raar in de oren, maar degene aan wie we betaalde stapte bij ons de in de bus, dus vooruit, we zouden wel zien. Het eerste uur reed de bus nog door Ho Chi Minh City waarbij we hele stromen scooters zagen, en zelfs een file van scooters op de speciale eigen weghelft!
Twee uur later kwamen we aan bij de grensovergang. Aangezien de grensovergang tussen Laos en Vietnam zo’n gedoe was geweest, hadden we ons enigszins voorbereid op weer zo’n sessie. Maar dit keer hadden we ons paspoort afgegeven aan de co-chauffeur die voor ons in de rij ging staan. We moesten wel de bus uit en zelf het grensgebouw doorlopen waar we voor de check ons paspoort (met uitreisstempel) weer terugkregen. Weer de bus in, paspoort weer afgeven, en 500m verderop er weer uit voor de grenspost van Cambodja. Hier liepen we langs alle ambtenaren en checks waar we alleen maar met een hoofdknik werden begroet tijdens het doorlopen. Een minuut later stonden we aan de andere kant van het gebouw: welkom in Cambodja; en dat zonder paspoort…
De chauffeur stuurde ons weer de bus in en we reden weg. Wel even nagevraagd waar ons paspoort uit hing, want de co-chauffeur was niet in de bus. Geen paniek, over tien minuten krijg je die weer terug. En inderdaad, we hielden een koffiestop en toen we weer de bus instapten kregen we ons paspoort terug: met visum voor Cambodja en een ingevuld formulier voor wanneer we weer vertrekken. Dit was de meest gemakkelijke grensovergang ooit, maar voelde toch ook raar dat het zo gemakkelijk gaat. Je mist het moment van stempelen en het echte grensgevoel :P
Wanneer we een nieuw land binnenrijden begin ik altijd met het observeren van de huizen en de mensen op straat om te zien wat de verschillen zijn en om een eerste indruk van de gewoontes te krijgen. Wat hier opviel was dat de hoeveelheid huizen weer een stuk minder was in vergelijking met Vietnam, en meer leek op Myanmar. Maar waar de huisjes in Myanmar vaak van bamboe waren, zijn huizen hier meer van steen met een golfplaten dak, of zelfs met golfplaten muren. Wat wel overeenkomt met Myanmar is dat veel huizen op palen gebouwd zijn. Op deze manier blijft alles droog bij een eventuele overstroming, maar kan je de ruimte onder je huis ook gebruiken voor het drogen van de was, het opslaan van spullen, of voor de hangmat om dutjes te doen.
Iets anders dat opviel was de hoeveelheid borden waarop de Cambodian People’s Party wordt vermeld. Bijna elke driehonderd meter staat er wel weer een nieuw bord, met heel af en toe een bord van een andere partij. De CPP is de grootste partij op het moment, maar wil heel graag de enige regerende partij worden.
Een uur later hielden we weer een stop. We waren gewend geraakt aan slechts een pauze na drie uur, waardoor dit bijna te vaak was omdat je zo niet door kon slapen :P Toen we weer in de bus zaten kwam de chauffeur met de mededeling dat de bus kapot was en niet verder kon. We moesten overstappen in een andere bus die net was aangekomen. Die bus bleek echter vol te zijn en zat er niets anders op dan te wachten op de volgende bus. Die kwam redelijk snel, maar in plaats van de luxe ligstoelen waar we speciaal iets meer voor hadden betaald zaten we nu met z’n tweeën op anderhalve stoel helemaal achterin naast de bagage.
Maar goed, we kwamen weer vooruit en twee uur later waren we in Phnom Penh. Hier hadden we een overstap richting Sihanoukville. Alleen, de vervangende bus was van een ander bedrijf dan waar we geboekt hadden, en zo stonden we dus bij het verkeerde kantoortje. We werden op een tuktuk gezet die ons naar het juiste kantoortje bracht. Daar gaf de werknemer aan dat we de tuktuk meneer $2 moesten betalen voor de rit. Ja dag, jullie bus was kapot en we hebben een uur vertraging, dus dat betalen we niet. Het kwam ook even als een shock dit soort prijzen. In Cambodja gebruiken ze zowel US dollars als Khmer riel, waarbij 1 dollar 4000 riel is. Op zich zijn dollars voor ons op dit moment goedkoop, maar het is even wennen dat de sommige prijzen bijna Europees zijn.
De bus bleek echter niet bij het kantoortje te vertrekken, maar ergens anders. Dus weer in een tuktuk (na aandringen kregen we in ieder geval wel een ticket, want de man had ons ticket ingenomen, je wil iets van bewijs hebben dat we al betaald hadden). De tuktuk scheurde dwars door Phnom Penh en stopte bij een ander kantoor. Weer een nieuw ticket, en weer door. Uiteindelijk kwamen we bij een bus die midden in de stad stond te wachten en we konden eindelijk verder richting het zuiden.
Twee uur later was het pauze en stopten we bij een restaurantje met een bakker. Ze hadden pizzabroodjes, goed voor een verlate lunch. Wat we meteen merkten is hoeveel vriendelijker de Khmer (de naam van zowel de Cambodjanen als de taal) zijn. De meesten spreken wel een woordje Engels en anders wordt er met een glimlach een poging gedaan om je te helpen of wordt er snel iemand gehaald die wel Engels kan. Dat Engels was wel handig, want we stonden nog redelijk te goochelen met het geld. $1,75 wordt bijvoorbeeld betaald als 1 dollar biljet en 3000 riel. Maar je kan ook 7000 riel betalen. En als je dus $5 geeft dan krijg je zoiets terug als 3 één dollar biljetten en 1000 riel (wat ook twee briefjes van 500 kunnen zijn), volgen jullie het nog ;)?
Nog een laatste stuk rijden door een mooi groen vlak landschap met weer veel rijstvelden en een zonsondergang achter de heuvels en om zeven uur kwamen we aan in Sihanoukville. Hier stapten we weer in een tuktuk, die trouwens een stuk groter zijn dan in andere landen. En zo waren we om half acht op onze eindbestemming voor die dag: Otres beach. En op het moment dat we aan kwamen rijden zagen we al meteen Paul en Ines, twee vrienden uit Utrecht die twee weken rondreizen in Cambodja en met wie we de komende dagen naar het eiland Koh Rong gaan.
Hoog tijd om na deze maanden eens te kunnen bijpraten, dus snel ingecheckt en tijd om gezellig samen te gaan eten!
Liefs, Nienke
Foto's: https://goo.gl/photos/QH7KV76qFxFAMv9Y6
Bij het kantoortje voor de bus werd ons verteld dat we al voor ons visum voor Laos moesten betalen en dan zouden zij het verder regelen. Dat klonk ons nogal raar in de oren, maar degene aan wie we betaalde stapte bij ons de in de bus, dus vooruit, we zouden wel zien. Het eerste uur reed de bus nog door Ho Chi Minh City waarbij we hele stromen scooters zagen, en zelfs een file van scooters op de speciale eigen weghelft!
Twee uur later kwamen we aan bij de grensovergang. Aangezien de grensovergang tussen Laos en Vietnam zo’n gedoe was geweest, hadden we ons enigszins voorbereid op weer zo’n sessie. Maar dit keer hadden we ons paspoort afgegeven aan de co-chauffeur die voor ons in de rij ging staan. We moesten wel de bus uit en zelf het grensgebouw doorlopen waar we voor de check ons paspoort (met uitreisstempel) weer terugkregen. Weer de bus in, paspoort weer afgeven, en 500m verderop er weer uit voor de grenspost van Cambodja. Hier liepen we langs alle ambtenaren en checks waar we alleen maar met een hoofdknik werden begroet tijdens het doorlopen. Een minuut later stonden we aan de andere kant van het gebouw: welkom in Cambodja; en dat zonder paspoort…
De chauffeur stuurde ons weer de bus in en we reden weg. Wel even nagevraagd waar ons paspoort uit hing, want de co-chauffeur was niet in de bus. Geen paniek, over tien minuten krijg je die weer terug. En inderdaad, we hielden een koffiestop en toen we weer de bus instapten kregen we ons paspoort terug: met visum voor Cambodja en een ingevuld formulier voor wanneer we weer vertrekken. Dit was de meest gemakkelijke grensovergang ooit, maar voelde toch ook raar dat het zo gemakkelijk gaat. Je mist het moment van stempelen en het echte grensgevoel :P
Wanneer we een nieuw land binnenrijden begin ik altijd met het observeren van de huizen en de mensen op straat om te zien wat de verschillen zijn en om een eerste indruk van de gewoontes te krijgen. Wat hier opviel was dat de hoeveelheid huizen weer een stuk minder was in vergelijking met Vietnam, en meer leek op Myanmar. Maar waar de huisjes in Myanmar vaak van bamboe waren, zijn huizen hier meer van steen met een golfplaten dak, of zelfs met golfplaten muren. Wat wel overeenkomt met Myanmar is dat veel huizen op palen gebouwd zijn. Op deze manier blijft alles droog bij een eventuele overstroming, maar kan je de ruimte onder je huis ook gebruiken voor het drogen van de was, het opslaan van spullen, of voor de hangmat om dutjes te doen.
Iets anders dat opviel was de hoeveelheid borden waarop de Cambodian People’s Party wordt vermeld. Bijna elke driehonderd meter staat er wel weer een nieuw bord, met heel af en toe een bord van een andere partij. De CPP is de grootste partij op het moment, maar wil heel graag de enige regerende partij worden.
Een uur later hielden we weer een stop. We waren gewend geraakt aan slechts een pauze na drie uur, waardoor dit bijna te vaak was omdat je zo niet door kon slapen :P Toen we weer in de bus zaten kwam de chauffeur met de mededeling dat de bus kapot was en niet verder kon. We moesten overstappen in een andere bus die net was aangekomen. Die bus bleek echter vol te zijn en zat er niets anders op dan te wachten op de volgende bus. Die kwam redelijk snel, maar in plaats van de luxe ligstoelen waar we speciaal iets meer voor hadden betaald zaten we nu met z’n tweeën op anderhalve stoel helemaal achterin naast de bagage.
Maar goed, we kwamen weer vooruit en twee uur later waren we in Phnom Penh. Hier hadden we een overstap richting Sihanoukville. Alleen, de vervangende bus was van een ander bedrijf dan waar we geboekt hadden, en zo stonden we dus bij het verkeerde kantoortje. We werden op een tuktuk gezet die ons naar het juiste kantoortje bracht. Daar gaf de werknemer aan dat we de tuktuk meneer $2 moesten betalen voor de rit. Ja dag, jullie bus was kapot en we hebben een uur vertraging, dus dat betalen we niet. Het kwam ook even als een shock dit soort prijzen. In Cambodja gebruiken ze zowel US dollars als Khmer riel, waarbij 1 dollar 4000 riel is. Op zich zijn dollars voor ons op dit moment goedkoop, maar het is even wennen dat de sommige prijzen bijna Europees zijn.
De bus bleek echter niet bij het kantoortje te vertrekken, maar ergens anders. Dus weer in een tuktuk (na aandringen kregen we in ieder geval wel een ticket, want de man had ons ticket ingenomen, je wil iets van bewijs hebben dat we al betaald hadden). De tuktuk scheurde dwars door Phnom Penh en stopte bij een ander kantoor. Weer een nieuw ticket, en weer door. Uiteindelijk kwamen we bij een bus die midden in de stad stond te wachten en we konden eindelijk verder richting het zuiden.
Twee uur later was het pauze en stopten we bij een restaurantje met een bakker. Ze hadden pizzabroodjes, goed voor een verlate lunch. Wat we meteen merkten is hoeveel vriendelijker de Khmer (de naam van zowel de Cambodjanen als de taal) zijn. De meesten spreken wel een woordje Engels en anders wordt er met een glimlach een poging gedaan om je te helpen of wordt er snel iemand gehaald die wel Engels kan. Dat Engels was wel handig, want we stonden nog redelijk te goochelen met het geld. $1,75 wordt bijvoorbeeld betaald als 1 dollar biljet en 3000 riel. Maar je kan ook 7000 riel betalen. En als je dus $5 geeft dan krijg je zoiets terug als 3 één dollar biljetten en 1000 riel (wat ook twee briefjes van 500 kunnen zijn), volgen jullie het nog ;)?
Nog een laatste stuk rijden door een mooi groen vlak landschap met weer veel rijstvelden en een zonsondergang achter de heuvels en om zeven uur kwamen we aan in Sihanoukville. Hier stapten we weer in een tuktuk, die trouwens een stuk groter zijn dan in andere landen. En zo waren we om half acht op onze eindbestemming voor die dag: Otres beach. En op het moment dat we aan kwamen rijden zagen we al meteen Paul en Ines, twee vrienden uit Utrecht die twee weken rondreizen in Cambodja en met wie we de komende dagen naar het eiland Koh Rong gaan.
Hoog tijd om na deze maanden eens te kunnen bijpraten, dus snel ingecheckt en tijd om gezellig samen te gaan eten!
Liefs, Nienke
Foto's: https://goo.gl/photos/QH7KV76qFxFAMv9Y6
-
05 September 2017 - 10:09
Ilse:
Ik heb het Emma en Eliza in Colombia ook gezegd; je eet je bord leeg, want je weet niet 1. wanneer en 2. wat je gaat eten :P. Maar die croissantjes klinken wel echt heel lekker!
Brr, werd toch beetje huiverig van je verhaal over de grensovergang, dat gedoe met je paspoorten afgeven en 'er maar vanuit gaan' dat je ze terug krijgt.
Van je wiskundige rekensommen met geld snap ik niks, wat een gegoochel haha.
Super leuk dat Paul en Ines er ook waren, konden jullie lekker bijkletsen en wat vertrouwde gezichten is ook altijd fijn.
Xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
