Laagseizoen en boottocht Koh Lanta

Na een lekker ontbijt van wafels en fruit (die hebben we niet vaak tijdens deze reis ;)) hesen we de backpacks weer op en liepen we naar de boot. In een ruim uur vaarden we van Ko Phi Phi naar Koh Lanta. Koh Lanta is een van de grootste Thaise eilanden en met de auto’s, normale wegen en vastelandprijzen in de supermarkt zou je soms bijna vergeten dat het eigenlijk een eiland is.

Vanaf de pier deelden we een taxi met een ander stel en werden we bij ons hotel afgezet. In het hotel en op straat merkte je dat het ondertussen weer laagseizoen geworden was: de helft was dicht en de rest was half leeg. Wel handig voor ons, want de prijzen zijn dan een stukje lager. Geluncht, de was weggebracht en vervolgens ploften we neer naast het zwembad. Ook daar zag je aan dat het laagzeizoen was, die werd wat minder goed onderhouden op het moment.

Voor de zonsondergang liepen we naar het nabijgelegen strandje. Helaas lag hier veel afval, en dan voornamelijk plastic flessen. Net als op Koh Phangan dachten we wat te gaan opruimen, maar dan heb je wel iets nodig om het in te stoppen. Ik ben naar twee hotels en een restaurant geweest: de eerste sprak geen woord Engels, de tweede zei gewoon nee, en de derde begreep niet echt wat ik wilde en nee ze hadden geen zakken of lege bak. Ja zo schiet het niet op… Bij aankomst op de eilanden betaal je trouwens een X bedrag waarbij gezegd wordt dat dit gebruikt wordt om de stranden schoon te maken, maar na wat we overal hebben zien liggen is dat discutabel.

Falco is dan gaan zwemmen en ik heb wandelende schaaldieren bestudeerd. De zee is hier trouwens een stuk actiever met de hoogste golven tot nu toe (Falco blij), maar ook een sterkere stroming. Even later ging de zon onder met weer een prachtige lucht die steeds van kleur veranderde.

Daarna was het etenstijd en gingen we naar een van de beter beoordeelde restaurantjes. Een hele vriendelijke man, die ons na de bestelling met een spelletje kwam brengen voor tijdens het wachten. Vervolgens kwam ie ook met bijna alle gerechten van andere tafels langs om te tonen hoe lekker die gerechten wel niet waren. Nieuwe manier om je of meer te laten bestellen of om je te laten terugkomen ;) Maar het eten was inderdaad lekker: rijst in ananas en een Thaise curry.

De volgende dag huurden we een scooter om het eiland te gaan verkennen. We zaten zelf aan de westkust en staken eerst het eiland over naar de oostkust waar het oorspronkelijke dorp ligt. Met de scooter kon je zo de pier oprijden waardoor je een aardig uitzicht had op de kustlijn. Het dorpje zelf was niet zo heel interessant dus reden we door naar het noorden voor het mangrovebos. Onderweg begon het keihard te regenen; tijd voor een pauze met ijskoffie ;). Na twintig minuten was het weer droog en konden we door.

Het mangrovebos beslaat ongeveer een kwart van het eiland en je kan het bezoeken met een lawaaiige motorboot, een kano of er is een pad aangelegd waarbij je een rondje loopt van 2km. Nog even geen kano voor mij dus we besloten het rondje te lopen. Het pad was een verhoogd en gemaakt van beton. Niet heel natuurlijk maar aan de andere kant loop je zo niet continue planten kapot en krijgen de honderden krabben die we zagen alle ruimte. De krabben varieerden van minuscuul met een felgekleurde groene of gele schaar, tot minstens zo groot als je hand en helemaal zwart. Die waren wat moeilijker te spotten in de donkere modder ;)

We gingen verder met ons scooterrondje en kwamen door het grootste plaatsje waar ook de boot had aangemeerd. Zeer toeristisch hier, maar bijna zonder toeristen op het moment. We stopten bij een restaurant aan het strand waar het enorm waaide en de golven nog een stukje hoger waren. Falco is gaan zwemmen en ik heb zitten lezen met een hapje (kleine loempia’s) en een drankje en van het uitzicht genoten.

De zon ging onder en het was tijd om terug naar het hotel te rijden. Dat bleek verder dan we gedacht hadden, maar gelukkig is het verkeer rustig en heeft iedereen wel koplampen zodat je prima in het donker kan rijden. Voor het eten wilden we ergens anders heen, maar alles bleek dicht. Uiteindelijk iets gevonden en prima gegeten. Op zulke momenten denk je nog wel eens dat het handig is als je gewoon thuis kan koken en niet altijd op zoek hoeft, maar aan de andere kant ook geen boodschappen en afwas.

De volgende dag stond er een boottripje op het programma. Vanwege de hogere golven toch maar een reispilletje genomen en dat kon inderdaad geen kwaad. Samen met zo’n twintig Chinezen, een paar Westerlingen en twee Indiërs zaten we op een grote speedboot. Gelukkig zaten wij achterin zodat ik achterstevoren op het bankje kon gaan zitten, de reling kon vasthouden en naar buiten kon kijken.

Met een flinke vaart gingen we over, langs, door de golven en kwamen we na een uur aan bij een klein eilandje. Prachtig wit zand weer en ook een prima plek om te snorkelen. Mijn voeten vonden teveel water nog steeds niet prettig, dus ik heb over het strand gewandeld, geschommeld op een van de houten schommels aan de palmbomen en Chinezen geobserveerd. Je hebt geen script nodig, daar kan je gewoon slapstick TV van maken door er een camera op te zetten. Er waren momenten dat ik m’n lachen bijna niet kon inhouden. Vooral de Chinese mannen zijn net kleine kinderen die geen idee hebben wat ze moeten doen. Op de boot hadden we er al een tot Mr Clumsy gedoopt (hij stootte wel drie keer z’n hoofd tegen de deurpost) en nu stond hij met z’n snorkel in z’n hand bij Falco met dezelfde houding als een vierjarige van hoe moet dit? Arme Mrs Clumsy want ze hadden samen ook nog echt een vierjarig kind.

Even later kwam er een andere Chinees aangerend naar de bar waar ik zat en wees naar z’n voeten. Ik dacht dat ie een pleister nodig had en verwees m door naar de boot waar ze een EHBOkist hadden. Maar nee hij wilde blijkbaar flippers voor het zwemmen (niet helemaal duidelijk waarom je daarvoor moet rennen en huppen op één voet :P).

Het was de hele ochtend al wat grijs, maar tijdens de lunch begon het echt te regenen. We hebben een tijdje gewacht (het werd nog koud ook, dus Falco is maar weer gaan snorkelen en ik zat met twee handdoeken om me heen) en toen het iets minder hard ging stapten we allemaal weer in de boot. We vaarden langs een rots met een grot en gingen toen terug richting het mangrovebos. De golven waren nog een stukje hoger dan op de heenweg en achterin kregen we ook steeds water over ons heen. Half verstopt on de handdoeken probeerden we het nog een beetje droog te houden. Ondertussen hield iedereen zich goed vast, behalve één mevrouw die dacht leuk naast de kapitein te gaan staan. Zij ging vervolgens onderuit en het leek erop dat ze haar sleutelbeen had gebroken. Daarom gingen we rechtstreeks terug naar Koh Lanta in plaats van de andere twee eilandstops. Beetje balen (nja voor haar meer), maar we kregen wel een gedeelte van het geld terug. Dat hebben we vervolgens weer gebruikt om wat luxer uit eten te gaan, heerlijk gegeten bij een fusion keuken met gerechten als varken met tamarinde saus, eend, gnocchi en fetasalade.

Voor we gingen eten zijn we eerst nog langs de wasserette gegaan. Het bleek namelijk dat de mevrouw ons maar driekwart van het wasgoed had teruggegeven. De vorige avond en in de ochtend was ze er niet (stel je voor dat je toen de bus had moeten nemen...), maar nu kwam ze gelukkig net aan, en ja sorry sorry hier is de rest.

Aangezien we geen haast hadden en de rit in één keer naar Maleisië zo’n 12 uur zou duren, besloten we om deze in tweeën te splitsen. Temeer om dat we toch eerst met een minibus van Koh Lanta naar Trang op het vasteland moesten. We hadden een goede dag uitgekozen want het regende de hele ochtend. Beetje jammer voor het Franse stel dat die dag wilden rondrijden met de scooter. Het advies van de hoteleigenaar: lees een boek, dit blijft de hele dag zo..

De minibus werd bestuurd door een gepensioneerde man, die precies reed zoals het stereotype: traag. Ter vergelijking met sommige snelheidsgekken die we ook wel eens hebben geen probleem en we hadden geen haast, maar het was even wennen ;) We dachten dat de grote brug die we hadden gezien het eiland verbond met het vasteland, maar even later gingen we toch ook met een ferry.

Aangekomen in Trang bleek dat hier helemaal geen rechtstreekse bus naar Maleisië was, maar dat je eerst met een minibus naar Hat Yai moest en daar weer overstappen. Aangezien er verder weinig te beleven was in Trang besloten we om dan maar meteen de minibus naar Hat Yai te nemen zodat we de dag erna maar één bus hoefden.

Rond zes uur kwamen we aan in Hat Yai en moesten we zoek naar een hotel. We hadden verwacht dat de kamerprijzen beneden het gemiddelde in Thailand zouden liggen vanwege het ruime aanbod en de lage aantallen toeristen, maar dat bleek dus niet zo te zijn. Vooral rond het busstation waren de kamers enorm duur, helemaal in vergelijking met de lage kwaliteit en mwah locatie (met rondrennende ratten bijv..).

We namen een gedeelde taxi naar het centrum waar we verder zochten. Nog steeds duur, maar bij een hotel op hun wifi gesneakt (ze wilde de code niet vertellen, maar die stond gewoon op de balie), en een goedkopere plek gevonden, al was het nogal Spartaans, maar ok voor een nachtje.

Na een verfrissende douche (sowieso want alleen koud water), gingen we naar de avondmarkt. Hier weer verschillende hapjes gegeten en een tijdje zitten luisteren bij een familieband. Bijna geen Westerse toeristen hier, maar wel veel Maleisiërs. Alvast een beetje kunnen inkomen voor morgen!

Liefs, Nienke

Foto's: https://photos.app.goo.gl/Z5FUrOEAwZcSMqPP2