Reizen door het groene noorden van Laos

Vanuit Chiang Rai namen we de lokale bus richting de grens. Na een overstap in een tuktuk kwamen we bij de Thaise grenskant aan. Uitcheckkaart inleveren, stempel in je paspoort en vervolgens bleek dat je voor een bus moest betalen naar de Laos kant. Niet dat er een andere manier was. Was het ook nog in pauze tijd (vijf voor één in de middag, pauze was tot één uur..), dus extra betalen. In het grenskantoor van Laos was het nagenoeg uitgestorven op het handjevol toeristen dat net uit de bus kwam. De nodige papieren invullen en vervolgens wachten op het visum. Zo’n visum maken is blijkbaar ingewikkelder dan het lijkt, gezien de hoeveelheid spelfouten die ze konden maken met mijn naam. Dat maar laten zitten, maar het verkeerde paspoortnummer van Falco toch maar laten aanpassen (gewoon met de pen werd het doorgekrast).

Met z’n allen weer in een tuktuk en op naar het busstation. We hadden onderweg namelijk besloten om niet in het grensstadje te blijven, maar eerst naar het noorden te gaan om een national park te bezoeken.
Terwijl we wachtten op de bus en gingen lunchen bleek al dat we in een ander land en een andere cultuur waren. De mensen waren een stuk minder vriendelijk dan in Thailand. Op zich niet zeer onaardig, maar een glimlach kan er meestal niet vanaf. Maar zoals Falco zei, we zijn waarschijnlijk te zeer verwend geraakt in Myanmar en Thailand, dus het is gewoon even inkomen.

De busrit naar Luang Namtha ging verder prima met goede stoelen en ook de weg was goed geasfalteerd. Wat wel meteen opviel was hoeveel rustiger het was. Zowel minder dorpjes als minder mensen en auto’s op de weg (wat goed was, want de chauffeur ging er compleet vanuit dat er geen tegenliggers zouden zijn bij het inhalen op de slingerende bergweg). Nou schreef ik in mijn vorige blog over de groene bergen in Thailand, die bleken nog niets in vergelijking met de groene bergen hier in Laos. Elke centimeter is groen door een dichtbegroeid bos van verschillende soorten bomen en struiken.

Vier uur later kwamen we aan in Luang Namtha waar we een hotel vonden in oud Laotiaanse stijl gemaakt van donkerhout. Er zat ook een restaurant bij wat maar goed ook was, want tien minuten na het inchecken brak de hemel open en kregen we enorme stortbui. Het was soms bijna schreeuwen om er bovenuit te komen. Hier hebben we een van de nationale gerechten geprobeerd: larb. Een soort pittig gehakt (kan zowel van rund, varken of kip) gemixt met kruiden en munt. De rest van de avond hebben we gezellig gekletst met een Engels stel die voor de tweede keer de route Thailand – Engeland reden in een verbouwde gevangenen bus. Je ontmoet zeker interessante mensen tijdens het reizen!

Wat je ook meemaakt zijn vreemde beesten in je slaapkamer. Hagedissen beginnen ondertussen standaard te worden, maar midden in de nacht wakker worden omdat er een vleermuis rondjes vliegt was toch nieuw. Blijkbaar was deze door het badkamer raampje naar binnen gekomen en gelukkig vloog ie na een paar minuten ook weer terug de badkamer in. Snel de deur dicht en de volgende ochtend was ie weer weg.

Omdat we met bekenden hadden afgesproken in Luang Namtha de volgende dag, besloten we om eerst door te reizen naar Muang Sing, vlak bij de grens met China. Naast alle Chinese bordjes merkte je dit ook aan je telefoon: automatisch de Chinese tijdzone (een uur verschil met Laos, niet handig), geen telefoonbereik en bepaalde sites die moeilijk deden.

Muang Sing is een klein plaatsje waar vroeger veel backpackers heengingen door de promotie van een Duitse ngo. Sinds die er echter mee gestopt is gaan er nu nog maar heel weinig toeristen heen. Volgens mij waren wij de enige twee die dag :P. Muang Sing is omringd door kleine dorpjes van verschillende stammen. Uit de reisgids van acht jaar geleden bleek dat je dat toen merkte aan de verschillende kledingstijlen, maar nu droeg iedereen westerse kleding en vielen de verschillen niet meer op. Op dat soort momenten vraag je je toch af of globalisering en modernisering nou altijd wel de gewenste effecten hebben, want veel cultuur gaat toch verloren. Welke cultuur nog wel overgebleven is, is de Franse invloed van tijdens de kolonisering. Opeens zijn er croissantjes in overvloed, net als baguettes en taartjes, maar ook zie je tussen de bamboe huisjes grote villa’s staan. Vaak zijn deze van binnen wel net zo leeg als de bamboe huizen, maar van buiten zijn het echt enorme gebouwen met pilaren, bogen en soms zelfs een kroonluchter.

Op de fiets bezochten we de dorpjes waar behalve veel kinderen ook honden, varkens en een hoop kippen rondrenden (flauw grapje wat alleen in het Nederlands werkt, in Laos heet de munteenheid kip en 1 euro is ongeveer 9000 kip. Dus behalve veel kippengeld zijn er ook veel echte kippen in Laos :P). Tussen de dorpjes reden we door de rijstvelden met mooie uitzichten op de bergen. De lucht werd ondertussen wel steeds donkerder en verderop zag je het al regenen. Wij dus een sprintje over het landweggetje getrokken en kwamen toen uit bij een bar. Hier zat de lokale jeugd ook die nogal vreemd opkeken toen wij binnenstapten. Maar na wat verkennende blikken over en weer gingen ze weer verder met de kaartspelletjes, het drinken van bier met ijs (heel gebruikelijk in Laos en Thailand) begeleid door keiharde popmuziek (met ondertitels dus we konden karaoken :P).

Toen de bui weer over was, en het biertje op, fietsten we weer naar onze slaapplaats, een bamboe bungalow. Zo’n bamboe bungalow ziet er overdag nog best idyllisch uit, zo gelegen in een groene tuin. Maar als je ’s avonds opeens allemaal krassende geluiden hoort en niet kan bepalen of dat binnen of buiten is; dat ligt toch wat minder relaxed. Gelukkig hadden we wel een klamboe dus dan kan je net doen alsof dat alles buiten houdt :P

In de ochtend met backpack en al weer op de fiets om die eerst in te leveren en vervolgens door te lopen naar het busstation. We hadden nog wat tijd over, dus nadat de rugzakken op de minivan gehesen waren konden we nog even over de ochtendmarkt struinen.

Op de heenweg hadden we net zoveel mensen als stoelen in de bus, maar op de terugweg was dat toch een ander verhaal. Je raakt al gewend aan de extra klapstoeltjes, maar nu konden er ook vier mensen op drie stoelen. Het was nog even een gehussel, want voorin wilde een monnik plaatsnemen, maar die mag niet naast een vrouw zitten. Dus de vrouw gewisseld met een man, nog twee kippen in de achterbak en we konden vertrekken. De weg tussen Luang Namtha en Muang Sing was trouwens een stuk minder goed, dus al hotsend en hobbelend brachten we deze twee uur durende rit weer door.

Terug in Luang Namtha was het weer eens tijd voor een westerse maaltijd, gegrilde vis met frietjes. Nu is dat toch overal weer anders, en hier in Laos strooien ze enorm veel grof zout over de frietjes heen. Bij een van de reviews las ik trouwens de volgende zin die ik wel toepasselijk vond: “When interesting is constant, boring is sometimes desirable.”
Aan het eind van de middag kwamen Patricia en Magdelena ook aan en konden we bijkletsen over alle avonturen sinds we elkaar zagen in Kanchanaburi. En dat bijkletsen kan nog voor de komende dagen want morgen en overmorgen staat een tweedaagse kayak/trekking op de planning.

Liefs!

Foto's: https://goo.gl/photos/8yo76fspGGmMfnEq7