Multiculti in Georgetown
Blijf op de hoogte en volg Nienke
20 Oktober 2017 | Maleisië, George Town
Na ons ontbijt op de ochtendmarkt bij elkaar gesprokkeld te hebben stapten we in de minibus die ons naar Maleisië zou brengen. Het was een luxe minibus (lederen bekleding, ruime stoelen, allround sound system (die gelukkig niet veel aangezet werd)) en vanuit Hat Yai vertrokken we met slechts vier anderen. Dat blijft hier in Azië nooit lang zo en even later stapten er drie Thaise vrouwen in en scheurden we verder. Ik dacht net nog in dit tempo zijn we er in de helft van de tijd, toen een andere minibus zelfs nog harder ons voorbij kwam. Hij gebaarde dat we moesten stoppen en we kregen één van zijn passagiers erbij en zo was er nog maar één stoel vrij.
Na een ruim uur waren we bij de grens en sloten we aan bij de lange rij niet-Thai (voornamelijk Maleisiërs en Chinezen). Een half uurtje later waren we Thailand weer uitgestempeld en reden we een klein stukje verder naar de Maleisische grenspost. Hier moesten we met bagage en al de grens over. Nieuw stempeltje en vervolgens werd alle bagage gescand (waar niemand verder echt naar keek).
Iedereen weer in de minibus en opeens hadden we er een passagier bij; volle bak! Onderweg naar Georgetown merkten we al meteen de eerste verschillen met andere landen in Zuidoost Azië (zie vorige blog). Het begint bijna een gewoonte te worden om elke keer dat we een nieuw land inrijden de eerste overeenkomsten en verschillen meteen te spotten.
Een paar uur later staken we een enorm lange brug over naar het eiland Penang waar ook de plaats Georgetown op ligt. De chauffeur was zo aardig om ons bij de backpackersstraat af te zetten waar we op zoek gingen naar accommodatie. De prijzen lagen een stukje hoger dan in Thailand, maar uiteindelijk vonden we toch een ok kamer (zelfs met warm water douche) voor een redelijke prijs. De eigenaar was er nogal op gebrand dat we meteen betaalden, dus Falco is eerst gaan pinnen (weer een nieuwe valuta, ringgit (1 euro = 5 ringgit dat rekent voor de verandering makkelijk), de kamer betaald, verloopstekker gekocht (laten we nou net de wereldstekker in een pakketje terug naar Nederland gestuurd hebben, want “die hebben we toch niet meer nodig”) en we konden de stad in.
Georgetown is één van de oudste plaatsen van Maleisië waar je een hele gemixte bevolking hebt van Maleisiërs (voornamelijk moslim), Chinezen, Indiërs, wat andere nationaliteiten en een tiental toeristen van overal. Behalve aan de bevolking merk je het ook aan de gebouwen: kerken, moskees, Hindi en Chinese tempels, en een rits koloniale gebouwen uit de tijd van de Britse overheersing. Deze mix zie je trouwens ook terug in de restaurants en Georgetown staat dan ook bekend om z’n heerlijke en zeer gevarieerde eten.
Verder zie je door de gehele stad streetart en enorme winkelcentra. Maleisiërs zijn dol op winkelcentra, elke kilometer, zo niet elke 500m kom je er wel weer eentje tegen; en allemaal met de airco voluit. Soms lekker verfrissend, maar meestal te koud en je vraagt je toch ook af hoeveel energie dat wel niet kost.
Maar nu hoog tijd om een begin te maken met het proeven van al die verschillende gerechten. We kwamen langs een stalletje vol met Indiase samosa waar we er een paar van geproefd hebben als voorgerecht en namen toen plaats in een kleine food court waar we wijs probeerden te worden wat we moesten bestellen. Uiteindelijk maar gewoon het eerste besteld van het drukste kraampje: Char Kway Teow, het gerecht van Penang (noedels, pittige vissaus, een paar mosselen, garnalen, kip, taugé en lenteui; lijkt wel wat op pad thai).
Vervolgens zijn we een winkelcentrum ingegaan voor een eerste oriëntatie voor een nieuwe laptop. Hier merkte je ook dat het een stuk moderner is, met bijvoorbeeld een plafond waar projecties op werden afgespeeld. Daarnaast viel het ook op hoe dol ze hier zijn op doerian: ijsjes, koekjes, snoepjes, shakes en zelfs een King of Durian museum.
Aangezien wij nog steeds geen fan zijn, zijn we doorgelopen naar de wijk Little India waar we een massala curry en kip spies hebben gegeten met naan brood. Half rollend kwamen we weer naar buiten en zijn met de laptopfoldertjes bij een kroegje gaan zitten voor een biertje en live muziek.
De volgende dag was het tijd om meer te weten te komen over Georgetown. Na een ontbijt bij een hipster café (ja ze zijn hier ook), liepen we via de Anglicaanse kerk naar het Time Tunnel Museum waar we meer leerden over de geschiedenis van Penang. Wat opviel was dat de geschiedenis eigenlijk pas begon toen de Britten kwamen (in de 17e eeuw), terwijl er daarvoor al Malay en Chinezen woonden (dat moesten we dan weer ergens anders lezen). Maar verder was het aardig opgezet met bijvoorbeeld een kamertje met de gebruikelijke spullen uit 1950.
De tweede verdieping was een heel ander verhaal. Begeleid door twee medewerkers kregen we een hele photo shoot waarbij we poseerden in 3D tekeningen, neonschilderingen, spiegelfoto’s en gezichtsbedrog ruimtes. In Georgetown zijn zo’n beetje 10 verschillende musea te vinden waarbij het alleen maar om het maken van dit soort foto’s gaat. Voor mij was dit meer dan genoeg (het resultaat vind je terug bij de foto’s ;)).
Na het museum liepen we over de boulevard waar vanaf we Butterworth aan de overkant van het water konden zien liggen. We kwamen langs het oude stadhuis, een enorm grasveld voor officiële gelegenheden, het oude fort waar nog VOC kanonnen staan (al zijn de Nederlanders hier niet echt geweest, neergezet door de Engelsen), de Victoria klokkentoren, koloniale gebouwen waar nu banken in zitten, en uiteindelijk een wijk van houten huisjes op palen die in het water staan.
We waren wat gewend geraakt aan de wat frissere wind op de Thaise eilanden, maar die ontbrak hier. Met een gevoelstemperatuur van 37 waren we wel toe aan een ijsje ;) Tenslotte kwamen we bij een grote Chinese tempel met mooi donker houtwerk en verschillende type schilderingen.
De volgende dag zijn we eerst van hotel gewisseld (dat geweldige internet wat beloofd was, was er niet), en hebben we daarna een scooter gehuurd om de rest van Penang te verkennen. Pff dat was wel even anders rijden dan in Thailand. Daar ben je één van de vele scooters, en eigenlijk de hoofdgebruiker van de weg. In Maleisië zijn dat de auto’s, en zijn de wegen ook voor auto’s aangelegd, waarbij we soms aan twee kanten tegelijk werden ingehaald en je ondertussen de juiste afslag probeert te nemen.
Maar geheel veilig kwamen we aan bij onze eerste stop: een winkelcentrum :P In Georgetown bleken ze de laptop niet te hebben, en volgens de website zouden ze m hier wel moeten hebben. Dat was niet het geval, maar ze hadden wel onze tweede keus en zo zijn we nu de trotse eigenaren van een knalrode laptop :P (met een echte HP rugzak, ja om die reden koopt toch iedereen meteen een laptop van dat merk ;) Maar wel handig om te vervoeren).
Na een lichte lunch bij een kraampje reden we richting de bergen om zo naar de andere kant van het eiland te gaan. Helaas begon het toen enorm te hozen en hebben we zo’n drie kwartier staan schuilen. We reden verder, en het bleek dat het 500m verderop helemaal niet geregend had! In de bergen hadden we af en toe een mooi uitzicht op eerst de kant van het eiland waar we vandaan kwamen (voornamelijk volgebouwd met flats, malls en wolkenkrabbers) en daarna op de andere kant (voornamelijk huizen en laagbouw).
Het volgende stuk door de bergen naar het noorden was een stuk rustiger, maar er lagen ook wat meer stenen en zand, dat blijft oppassen in de bochten. Via een enorm waterreservoir kwamen we uiteindelijk aan bij het strand. Op zich was het wel druk, maar bijna niemand was aan het zwemmen. De meeste mensen die we zagen waren families waarbij iedereen geheel gekleed was, de moeders met hoofddoek op een kleedje met eten, de kinderen in de branding zandkastelen aan het maken en de mannen die een beetje van beide deden.
Terug in Georgetown hebben we op een enorme markt gegeten, een half uurtje in een massagestoel gezeten en zijn we vervolgens naar de bioscoop gegaan. Sinds het lastig is om hier arthouse films te bekijken, besloten we om in plaats daarvan een Chinese film te zien. De film was nogal belachelijk, maar daarom wel grappig om te zien. En (met hopelijk een flinke korrel zout) kregen we zo wel een inkijkje in het leven van Hong Kong.
Aangezien we de scooter nog hadden, zijn we voor het ontbijt naar een andere markt gereden. Dit bleek alleen een markt te zijn voor voornamelijk groente, fruit en vis, maar weinig gerechten om te eten. Gelukkig zijn er overal wel restaurantjes te vinden, en zo hadden we gebakken noedels voor ontbijt.
In de middag zijn we naar het muziekmuseum gegaan. Een heel interessant museum, maar het wordt nog weinig bezocht. Dit was voor ons echter een pluspunt, want op deze manier kregen we een uitgebreide tour van één van de medewerkers. Eerst over de oorspronkelijke muziek die ook een mix is van verschillende culturen en zo door de jaren heen naar de jazz muziek, de stijldanswedstrijden tot aan de huidige DJ’s en virtual reality. Falco heeft hier ook nog even voor DJ gespeeld, hier terug te luisteren ;) : https://www.spreaker.com/user/9387084/facl
Het was wel eens tijd voor een dagje niets doen, en aangezien we een nieuwe laptop hebben kon ik weer wat blogs typen. Falco is in de middag nog een rondje gaan lopen en ‘s avonds zijn we weer naar de film gegaan, de nieuwe Kingsman. Op zich was de film wel aardig, maar waar we nog het meest om moesten lachen was het publiek dat vol overtuiging mee ging in alle emoties en soms compleet zat te schaterlachen om de meest flauwe grap. Het leek er enigszins op dat we de grap niet snapten aangezien wij steeds een paar seconden later moesten lachen :P
De volgende dag hebben we voornamelijk in Komtar doorgebracht: een enorme toren met kantoren, appartementen, winkels, musea en een soort kermis. Hier waren mensen van een bedrijfsuitje (allemaal vol overtuiging in hetzelfde T-shirt) in groepjes aan het karaoke dansen op de Ketchup song. Toch weer een cultureel verschilletje. Ons oorspronkelijke plan was om naar een buitenbad te gaan, maar helaas was het een grijze dag vandaag. Dus dan maar weer wat gerechten proeven :P (het geluid van Georgetown is voor mij ondertussen ook een spatel die tegen een wok aan tikt tijdens het koken ;)) Dit keer hadden we soep en een Chinese versie van pastel de nata, maar dan met meer ei.
‘s Avonds zijn we naar een openlucht optreden geweest van een Taiwanees rondreizend cultureel gezelschap. We verstonden er geen woord van, maar de trommelmuziek was indrukwekkend, het toneelstuk best grappig en we hebben mee staan zingen met: “iedereen moet rijst uit Taiwan kopen, niet zomaar rijst maar T47 rijst, ow yeah, jeeeh!” :P
En dat was voorlopig de laatste avond met z’n tweeën want morgen komt Ilse ons een weekje gezelschap houden!
Liefs xxx
Foto's: https://photos.app.goo.gl/i16QPfLY4VEoO6Jp2
Na een ruim uur waren we bij de grens en sloten we aan bij de lange rij niet-Thai (voornamelijk Maleisiërs en Chinezen). Een half uurtje later waren we Thailand weer uitgestempeld en reden we een klein stukje verder naar de Maleisische grenspost. Hier moesten we met bagage en al de grens over. Nieuw stempeltje en vervolgens werd alle bagage gescand (waar niemand verder echt naar keek).
Iedereen weer in de minibus en opeens hadden we er een passagier bij; volle bak! Onderweg naar Georgetown merkten we al meteen de eerste verschillen met andere landen in Zuidoost Azië (zie vorige blog). Het begint bijna een gewoonte te worden om elke keer dat we een nieuw land inrijden de eerste overeenkomsten en verschillen meteen te spotten.
Een paar uur later staken we een enorm lange brug over naar het eiland Penang waar ook de plaats Georgetown op ligt. De chauffeur was zo aardig om ons bij de backpackersstraat af te zetten waar we op zoek gingen naar accommodatie. De prijzen lagen een stukje hoger dan in Thailand, maar uiteindelijk vonden we toch een ok kamer (zelfs met warm water douche) voor een redelijke prijs. De eigenaar was er nogal op gebrand dat we meteen betaalden, dus Falco is eerst gaan pinnen (weer een nieuwe valuta, ringgit (1 euro = 5 ringgit dat rekent voor de verandering makkelijk), de kamer betaald, verloopstekker gekocht (laten we nou net de wereldstekker in een pakketje terug naar Nederland gestuurd hebben, want “die hebben we toch niet meer nodig”) en we konden de stad in.
Georgetown is één van de oudste plaatsen van Maleisië waar je een hele gemixte bevolking hebt van Maleisiërs (voornamelijk moslim), Chinezen, Indiërs, wat andere nationaliteiten en een tiental toeristen van overal. Behalve aan de bevolking merk je het ook aan de gebouwen: kerken, moskees, Hindi en Chinese tempels, en een rits koloniale gebouwen uit de tijd van de Britse overheersing. Deze mix zie je trouwens ook terug in de restaurants en Georgetown staat dan ook bekend om z’n heerlijke en zeer gevarieerde eten.
Verder zie je door de gehele stad streetart en enorme winkelcentra. Maleisiërs zijn dol op winkelcentra, elke kilometer, zo niet elke 500m kom je er wel weer eentje tegen; en allemaal met de airco voluit. Soms lekker verfrissend, maar meestal te koud en je vraagt je toch ook af hoeveel energie dat wel niet kost.
Maar nu hoog tijd om een begin te maken met het proeven van al die verschillende gerechten. We kwamen langs een stalletje vol met Indiase samosa waar we er een paar van geproefd hebben als voorgerecht en namen toen plaats in een kleine food court waar we wijs probeerden te worden wat we moesten bestellen. Uiteindelijk maar gewoon het eerste besteld van het drukste kraampje: Char Kway Teow, het gerecht van Penang (noedels, pittige vissaus, een paar mosselen, garnalen, kip, taugé en lenteui; lijkt wel wat op pad thai).
Vervolgens zijn we een winkelcentrum ingegaan voor een eerste oriëntatie voor een nieuwe laptop. Hier merkte je ook dat het een stuk moderner is, met bijvoorbeeld een plafond waar projecties op werden afgespeeld. Daarnaast viel het ook op hoe dol ze hier zijn op doerian: ijsjes, koekjes, snoepjes, shakes en zelfs een King of Durian museum.
Aangezien wij nog steeds geen fan zijn, zijn we doorgelopen naar de wijk Little India waar we een massala curry en kip spies hebben gegeten met naan brood. Half rollend kwamen we weer naar buiten en zijn met de laptopfoldertjes bij een kroegje gaan zitten voor een biertje en live muziek.
De volgende dag was het tijd om meer te weten te komen over Georgetown. Na een ontbijt bij een hipster café (ja ze zijn hier ook), liepen we via de Anglicaanse kerk naar het Time Tunnel Museum waar we meer leerden over de geschiedenis van Penang. Wat opviel was dat de geschiedenis eigenlijk pas begon toen de Britten kwamen (in de 17e eeuw), terwijl er daarvoor al Malay en Chinezen woonden (dat moesten we dan weer ergens anders lezen). Maar verder was het aardig opgezet met bijvoorbeeld een kamertje met de gebruikelijke spullen uit 1950.
De tweede verdieping was een heel ander verhaal. Begeleid door twee medewerkers kregen we een hele photo shoot waarbij we poseerden in 3D tekeningen, neonschilderingen, spiegelfoto’s en gezichtsbedrog ruimtes. In Georgetown zijn zo’n beetje 10 verschillende musea te vinden waarbij het alleen maar om het maken van dit soort foto’s gaat. Voor mij was dit meer dan genoeg (het resultaat vind je terug bij de foto’s ;)).
Na het museum liepen we over de boulevard waar vanaf we Butterworth aan de overkant van het water konden zien liggen. We kwamen langs het oude stadhuis, een enorm grasveld voor officiële gelegenheden, het oude fort waar nog VOC kanonnen staan (al zijn de Nederlanders hier niet echt geweest, neergezet door de Engelsen), de Victoria klokkentoren, koloniale gebouwen waar nu banken in zitten, en uiteindelijk een wijk van houten huisjes op palen die in het water staan.
We waren wat gewend geraakt aan de wat frissere wind op de Thaise eilanden, maar die ontbrak hier. Met een gevoelstemperatuur van 37 waren we wel toe aan een ijsje ;) Tenslotte kwamen we bij een grote Chinese tempel met mooi donker houtwerk en verschillende type schilderingen.
De volgende dag zijn we eerst van hotel gewisseld (dat geweldige internet wat beloofd was, was er niet), en hebben we daarna een scooter gehuurd om de rest van Penang te verkennen. Pff dat was wel even anders rijden dan in Thailand. Daar ben je één van de vele scooters, en eigenlijk de hoofdgebruiker van de weg. In Maleisië zijn dat de auto’s, en zijn de wegen ook voor auto’s aangelegd, waarbij we soms aan twee kanten tegelijk werden ingehaald en je ondertussen de juiste afslag probeert te nemen.
Maar geheel veilig kwamen we aan bij onze eerste stop: een winkelcentrum :P In Georgetown bleken ze de laptop niet te hebben, en volgens de website zouden ze m hier wel moeten hebben. Dat was niet het geval, maar ze hadden wel onze tweede keus en zo zijn we nu de trotse eigenaren van een knalrode laptop :P (met een echte HP rugzak, ja om die reden koopt toch iedereen meteen een laptop van dat merk ;) Maar wel handig om te vervoeren).
Na een lichte lunch bij een kraampje reden we richting de bergen om zo naar de andere kant van het eiland te gaan. Helaas begon het toen enorm te hozen en hebben we zo’n drie kwartier staan schuilen. We reden verder, en het bleek dat het 500m verderop helemaal niet geregend had! In de bergen hadden we af en toe een mooi uitzicht op eerst de kant van het eiland waar we vandaan kwamen (voornamelijk volgebouwd met flats, malls en wolkenkrabbers) en daarna op de andere kant (voornamelijk huizen en laagbouw).
Het volgende stuk door de bergen naar het noorden was een stuk rustiger, maar er lagen ook wat meer stenen en zand, dat blijft oppassen in de bochten. Via een enorm waterreservoir kwamen we uiteindelijk aan bij het strand. Op zich was het wel druk, maar bijna niemand was aan het zwemmen. De meeste mensen die we zagen waren families waarbij iedereen geheel gekleed was, de moeders met hoofddoek op een kleedje met eten, de kinderen in de branding zandkastelen aan het maken en de mannen die een beetje van beide deden.
Terug in Georgetown hebben we op een enorme markt gegeten, een half uurtje in een massagestoel gezeten en zijn we vervolgens naar de bioscoop gegaan. Sinds het lastig is om hier arthouse films te bekijken, besloten we om in plaats daarvan een Chinese film te zien. De film was nogal belachelijk, maar daarom wel grappig om te zien. En (met hopelijk een flinke korrel zout) kregen we zo wel een inkijkje in het leven van Hong Kong.
Aangezien we de scooter nog hadden, zijn we voor het ontbijt naar een andere markt gereden. Dit bleek alleen een markt te zijn voor voornamelijk groente, fruit en vis, maar weinig gerechten om te eten. Gelukkig zijn er overal wel restaurantjes te vinden, en zo hadden we gebakken noedels voor ontbijt.
In de middag zijn we naar het muziekmuseum gegaan. Een heel interessant museum, maar het wordt nog weinig bezocht. Dit was voor ons echter een pluspunt, want op deze manier kregen we een uitgebreide tour van één van de medewerkers. Eerst over de oorspronkelijke muziek die ook een mix is van verschillende culturen en zo door de jaren heen naar de jazz muziek, de stijldanswedstrijden tot aan de huidige DJ’s en virtual reality. Falco heeft hier ook nog even voor DJ gespeeld, hier terug te luisteren ;) : https://www.spreaker.com/user/9387084/facl
Het was wel eens tijd voor een dagje niets doen, en aangezien we een nieuwe laptop hebben kon ik weer wat blogs typen. Falco is in de middag nog een rondje gaan lopen en ‘s avonds zijn we weer naar de film gegaan, de nieuwe Kingsman. Op zich was de film wel aardig, maar waar we nog het meest om moesten lachen was het publiek dat vol overtuiging mee ging in alle emoties en soms compleet zat te schaterlachen om de meest flauwe grap. Het leek er enigszins op dat we de grap niet snapten aangezien wij steeds een paar seconden later moesten lachen :P
De volgende dag hebben we voornamelijk in Komtar doorgebracht: een enorme toren met kantoren, appartementen, winkels, musea en een soort kermis. Hier waren mensen van een bedrijfsuitje (allemaal vol overtuiging in hetzelfde T-shirt) in groepjes aan het karaoke dansen op de Ketchup song. Toch weer een cultureel verschilletje. Ons oorspronkelijke plan was om naar een buitenbad te gaan, maar helaas was het een grijze dag vandaag. Dus dan maar weer wat gerechten proeven :P (het geluid van Georgetown is voor mij ondertussen ook een spatel die tegen een wok aan tikt tijdens het koken ;)) Dit keer hadden we soep en een Chinese versie van pastel de nata, maar dan met meer ei.
‘s Avonds zijn we naar een openlucht optreden geweest van een Taiwanees rondreizend cultureel gezelschap. We verstonden er geen woord van, maar de trommelmuziek was indrukwekkend, het toneelstuk best grappig en we hebben mee staan zingen met: “iedereen moet rijst uit Taiwan kopen, niet zomaar rijst maar T47 rijst, ow yeah, jeeeh!” :P
En dat was voorlopig de laatste avond met z’n tweeën want morgen komt Ilse ons een weekje gezelschap houden!
Liefs xxx
Foto's: https://photos.app.goo.gl/i16QPfLY4VEoO6Jp2
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
