Rondreis Bolivia 1

Ondertussen zijn we weer terug in Bogota, maar er is nog een hoop gebeurd in de laatste dagen in Bolivia, dus dat verdient een nieuwe blog (of eigenlijk twee, was te lang voor 1 ;))! Korte samenvatting: paragliding, verjaardagsfeest Oruro, gefrituurde kip, waterballonnen in Sucre, gefrituurde kip, megaspiegel in Uyuni, kip met champignonsaus, beginnend carnaval in La Paz en nogmaals gefrituurde kip. (Conclusie: ik heb genoeg kip gegeten voor de komende maanden ;))

Aangezien onze vorige sportieve activiteit toch alweer bijna een week geleden was, was het hoog tijd voor iets nieuws: paragliding! ‘s Ochtends gingen we met een trufi (een taxi die een vaste route rijdt en waar meerdere mensen in gaan (sneller dan een minibus, en goedkoper dan een normale taxi)) naar het zuiden van de stad. Hier werden we opgepikt en gingen we per auto naar de plek vanwaar we zouden vliegen. In het begin was het een gewone weg, maar vanaf het moment dat we de berg opgingen, veranderde de weg in een van de meest creepy die ik had gehad tijdens deze reis: smal, hobbelig, vlak langs de afgrond, vol gaten, en supersteil! Toen we eenmaal boven waren, werden de spullen uitgeladen, en werd ik als eerste in een tuigje gehesen. Na een keer proefrennen werd ik vastgeklikt aan de piloot en de parachute en daar gingen we! Vijftig meter hard rennen richting het einde van de berg en hop daar vlogen we boven de bergen! Echt een superuitzicht, maar heel raar om je voeten onder je te zien schommelen en verder zo’n beetje compleet vrij rond te vliegen! Eerst stegen we nog wat hoger, maar vervolgens ging het langzaam naar beneden. Vanwege de goede wind duurde de vlucht redelijk lang, maar dat resulteerde voor mij helaas in een compleet misselijk gevoel. Het bleek dat ik te licht was waardoor het moeilijker was om de parachute compleet open te houden, en we daardoor steeds heen en weer schommelde. Supercool om te doen dus, maar de volgende keer met een paar stenen in mn rugzak ofzo :P Vervolgens kwamen Falco en de andere begeleider ons met de auto weer ophalen en gingen we de weg weer omhoog, zodat Falco kon vliegen. Toen zag ik pas dat je best snel gaat, terwijl het voelt alsof je rustig wegzweeft. Falco vond het geweldig, hij had iets minder wind en landde daarom wat sneller en bijna in een koeienvlaai :P Op de terugweg werden we afgezet bij de Valle de la Luna (maanvallei), waar we een uur hebben rondgelopen. Deze vallei lijkt op een maanlandschap, heel apart (zie de foto’s).

‘s Avonds wilden we de bus naar Uyuni nemen, maar vanwege een landverschuiving en een staking waren er geen bussen. De enige plaats waar bussen naar toe reden was Oruro, en omdat we al bepakt in de terminal zaten, besloten we om daar heen te gaan. We hadden weinig verwachtingen omdat er normaal geen toeristen heen gaan, maar het bleek nog een leuke stad te zijn. In deze stad is het grootste carnaval van Bolivia, en ze waren al druk bezig met de voorbereidingen daarvan en die dag was het ook de verjaardag van de stad, waarbij bijna iedereen mee liep in een parade of spullen verkocht in kraampjes (eten, pannen, brillen, of vuurwerk, geen problem). Verder hebben we ook het beste restaurant ever gevonden: op de negende verdieping van een chique hotel een driegangenmenu voor 20 Bolivianos! (2,5 euro)

Omdat we er ondertussen achter waren dat we de vlucht van La Paz naar Santa Cruz moesten nemen omdat anders de gehele vlucht terug naar Bogota zou worden geannuleerd (of dat we beide een boete van 150 dollar moesten betalen!!), besloten we om eerst naar Sucre te gaan voor Uyuni. Sucre heeft een prachtige binnenstad met allemaal witte gebouwen en een groot park (helaas is het gedeelte daarbuiten een complete vuilnisbelt met crappy huizen). Terwijl we in het park rondliepen werd ik opeens bekogeld met waterballonnen en beschoten met een waterpistool! Blijkbaar is dat de traditie in de weken voor carnaval dat alle kinderen rondlopen met een zak vol waterballonnen en vooral de meisjes zo nat mogelijk maken. Maar dat liet ik niet op me zitten, dus we kochten ook een zak en begonnen terug te gooien :P
Verder hadden we een wat hoogstaander hotel dan anders, wat je dan merkt aan dingen als: een mevrouw die klaagt dat er naast de grote handdoeken geen kleine handdoekjes zijn (wees blij dat je een handdoek hebt) of dat het eerste velletje wc-papier met zorg is omgevouwen :P ’s Avonds zijn we nog wat gaan drinken, eerst in een bar waar pre-carnaval werd gevierd en daarna vonden we een bar die Amsterdam heet. Op de kaart stond: speciale vleesballetjes uit Nederland, dus ik hoopte zeer op een onverwachte portie bitterballen, maar het bleken gewone gehaktballetjes te zijn zoals in een oude bruine kroeg worden geserveerd

De dag daarna was het weer tijd voor een nieuwe bus: eerst naar Potosi (op dit moment de armste stad van Bolivia, maar vroeger een van de rijkste door de vele zilvermijnen daar, en idd het ziet er nog armmoediger uit zo in de gauwigheid dan Puno) en toen de bus naar Uyuni. Toen we er bijna zouden zijn vroeg iemand hoe lang het nog zou duren: Nou meneer we zijn er nu, maar er is blijkbaar geen elektriciteit, dus geen licht, dus u kunt het niet zien... oh. Niet al te fijn aankomen in de regen en midden in de nacht (we dachten dat er een nachtbus zou gaan vanaf Potosi, maar bleek minder ver te zijn dan gedacht naar Uyuni). Gelukkig was er een hostel open met kaarslicht precies naast de busstop, maar daar sprong dus ook iedereen in, en we waren net snel genoeg, want we kregen de laatste kamer! De planning was om s ochtends een tour voor de dag erna te boeken naar de zoutmeren (Salar), maar toen we daar zaten kwam er een groep overactieve Argentijnen binnen en werd er geregeld dat we met hen diezelfde middag zouden gaan. (Die Argentijnen vertelden ons ook over hun busreis: ze waren midden in de nacht gestrand in een rivier die over de weg stroomde door de regenval en moesten daardoor duwen (of correctie, de toeristen gingen uit de bus om te duwen, de Bolivianen bleven zitten, blijkbaar geen zin in natte voeten)).
Salar was in een woord schitterend! Normaal is het een opgedroogde zee ter grootte van Nederland ongeveer en rijdt je over zout, maar nu in het regenseizoen lag er een laagje water over van ong 10 cm en werd alles een megaspiegel. Bergen en mensen zag je compleet weerspiegeld en je kon niet zien waar de lucht ophield en de aarde begon. Prachtige foto’s gemaakt, maar daar rondkijken blijft enorm indrukwekkend! Verder zijn we naar een zouthotel/museum gereden midden op het meer en nog naar de “ogen van Salar”. Dit zijn plekken waar gas uit de aarde omhoog komt, en nu met en water bubbelde dat. Redelijk creepy om je voet erin te stoppen, want je voelt niet hoe diep het is. Tenslotte zijn we nog naar een soort van treinenbegraafplaats net buiten Uyuni gereden, wat er voor mij compleet troosteloos uitzag en vooral compleet zonde: allemaal verroeste locomotieven.

Tijdens het avondeten in een restaurantje was er opeens weer licht (“Hay luz!!”) en konden we in ieder geval met lamplicht wachten tot onze trein die nacht zou vertrekken, terug naar Oruro (nja dat licht bleek maar voor een paar uurtjes te werken, want om twaalf uur viel het weer uit en konden we in het donker zoeken naar de trein...). En zo vertrek je dan in de nacht vanaf het zoutmeer en word je s ochtends al rijdende wakker in een groot vlak landschap (was even wennen na al die bergen de hele tijd) en even later reden we nog dwars door een groot meer met genoeg riet voor nog 100 Puno eilandjes.

En voor het vervolg zie het volgende deel ;)