Van de diepe Colca Canyon, tot het hoge La Paz

Ondertussen zijn we aangekomen in Bolivia! Maar eerst nog verslag van de laatste dagen Peru.

Voor onze trip naar de Colca Canyon werden we om 3 uur s ochtends (noem het gerust midden in de nacht!) opgehaald met een busje. Gelukkig kregen we een dekentje en een nekkussen en konden we nog een paar uurtjes slapen. Na het ontbijt reden we door naar een uitzichtpunt om condors te kijken. Toen we aankwamen waren er zeven hoog in de lucht en leken ze best klein. Maar even later kwamen er twee vlakbij voorbij gevlogen. Erg indrukwekkend!
Vervolgens door naar het beginpunt van onze wandeling: midden in de wolken. Daardoor hadden we niet echt door hoe hoog we begonnen (maar daar kwam ik de volgende dag op de terugweg nog wel achter!). Na een hele tijd afdalen begon ik het toch wel te voelen in mn knieen, maar ondertussen waren we wel onder de wolken en een mooi uitzicht. Weinig informatie verder over wat we zagen, want de gids die we hadden nam steeds binnendoorweggetjes en was dus constant afwezig. Wel bevatte onze groep nog een Australier, een Belg en een zeer irritante Belg die meer leek op een zeer arrogante luidruchtige Randsteder dan de gemoedelijke Belgen die ik toch eigenlijk gewend ben.

Nadat we helemaal beneden in de canyon waren, was het tijd voor lunch (alpaca saltado) en gingen we door naar het volgende dorpje waar net de tweede dag van het feest van de Maagd Candelaria was losgebarsten. Korte omschrijving: veel mensen in traditionele kleding, twee fanfarebands dwars door elkaar, en dan dansen in rondjes en dirnken tot je er letterlijk bij neer valt (de oude vrouwtjes over het algemeen het eerst :P). Het was een erg gezellige sfeer en ook de toeristen werden meegesleurd voor een rondje dansen (heb zelf ook nog drie rondjes mee gehuppeld, zag er vast charmant uit naast een jongen in een traditionele jurk en ik op mn stevige wandelschoenen ;)). Blijkbaar wel, want er was nog een meisje dat vroeg of ze een foto van me kon maken, voelde even als de omgekeerde wereld.
Ondertussen waren we erachter dat onze gids eigenlijk de gehele nacht wilde doorfeesten, maar m toch overtuigd dat wij een paar uurtjes slaap wilden pakken. Het was ondertusssen wel donker, dus iedereen zaklamp aan en weer gezellig de bergpaadjes op voor een uur. Compleet onverantwoord zeg maar (gids: wees gerust ik ken de weg; ja maar wij niet, en je bent dronken en je stak net nog een joint op...), gelukkig waren de paadjes iets breder en zijn we allemaal veilig aangekomen bij de lodges (houten hutjes met alleen een bed en geen water of licht).
De volgende ochtend vertrokken we om weer de canyon uit te klimmen: drie uur lang omhoog klauteren. Ik heb het gehaald in die tijd, maar wat een drama. Eens maar nooit weer zeg maar. Tip: oefen enorm in traplopen of huur een muilezel om je naar boven te brengen. Gelukkig konden we de spieren lekker ontspannen in de hotsprings even later.
Oh voor iedereen die denkt dat ik nog steeds constant in 28 graden rondloop: op de terugweg naar Arequipa hadden we sneeuw! Wel op 4910m hoogte, maar toch ;)

Na nog een nachtje in het hostel (nieuwe kamer met de badkamer in de kast, weer eens wat anders “ uit de kast komen” :P) zijn we met de bus naar Puno gegaan. Dit leek de meest crappy bus tijdens onze trip, maar op twee uur vertraging, een irritante verkoper en redelijke kou op de hooglanden, viel het allemaal wel mee.
Puno lijkt echt op een enorme achterbuurt, met 1 nette straat die compleet voor de toeristen is, niet echt een aanrader, behalve als je houdt van zoet pizzadeeg met paprikapoeder ipv tomatensaus.
De reden voor Puno was dat we naar de drijvende eilanden wilden op het Titicacameer waar Puno vlakbij is. Het was zeer interessant om te zien hoe deze eilanden gemaakt werden (een laag van een meter van een soort aarde waar het riet in heeft gegroeid, en dan een laag van ong ook een meter van riet dat om en om gelegd wordt, en daar zet je dan huisjes van riet op). Apart ook om op te lopen, je schommelt heen en weer. Verder was het wel compleet toeristisch (zeer toevallig staan er vijf vrouwen in klederdracht en een man met een traditioneel shirt (over zn jogging broek) je op te wachten als je met je boot aankomt, en die dan beginnen te zingen (Vamos a la playa.....dat was de druppel)).

Na terugkomst zijn we meteen weer de bus ingesprongen: op weg naar Bolivia! Bij de grens bleek echter dat we een papier hadden moeten bewaren dat we bij aankomst in Peru hadden gekregen, maar we niet meer hadden (serieus twee dagen daarvoor weggegooid bij een opruimbeurt..) en nu dus 15 sol moesten betalen.. Bij de grens moesten we de bus uit, eerst Peruaanse politie, en vervolgens de immigratie voor die 15 sol. De laatste meters naar Bolivia hebben we lopend afgelegd en na een stempel in het meest simpele kantoortje ever (er was eerst niet eens iemand om te stempelen, bleek te liggen slapen onder het burea :P) konden we de bus weer in naar Copacabana, 8km verderop, ook aan het Titicacameer, maar nu aan Boliviaanse zijde.

Het hotel leek eerst prima in orde te zijn, maar ’s avonds viel de elektriciteit uit, en s ochtends was er ook geen water. Alhoewel, buiten was er water genoeg, want het regende pijpenstelen. We hadden bedacht om naar Isla del Sol te gaan (de plek waar de eerste Inca is geboren) en daar te wandelen, maar nu een boottocht gedaan via Isla de la Luna, naar Isla del Sol en gelukkig was het tegen die tijd wel droog en deed het eiland tenminste zn naam eer aan. De boot verdient trouwens nog wel een beschrijving: een houten bootje met een dak waar zo’n 50 personen in zaten ipv de 35 die erin konden officieel, die bestuurd werd door een mannelijke Marry Poppins die half buiten de boot hing om nog enigszins te zien waar we heen gingen, en met twee buitenbootmotoren die zoveel rook gaven dat we er half in stikten. Maar goed, we zijn overal gekomen, en op de terugweg zelfs nog langs de drijvende eilanden van Bolivia, die gewoon complete namaak zijn van die in Puno (zelfs van hout met banden en een laagje riet, ipv de aarde en de vele lagen riet).

Na deze trip hadden we het meeste van Copacabana wel gezien, en in een bus vol toeristen op naar La Paz. Wat alleen niemand verteld had, was dat we halverwege allemaal de bus uitmoesten om in een bootje het Tititcacameer over te steken en waarbij de bus op een ander zeer gammel houten vlot/boot werd overgevaren. Soms is het gewoon handig om iets niet van te voren te weten en gewoon mee te gaan en er niet te veel over na te denken ;) In La Paz vroegen we naar de toeristenbuurt en hostels waar we vervolgens werden afgezet door een taxi. Het deed meer denken aan een zeer slechte buurt, waar verder ook bijna niemand op straat was en alles donker. Niet echt mijn beeld van de toeristenbuurt (wel even melden dat het half elf ’s avonds was). Onderweg een groep Chilenen tegengekomen, ook op zoek naar een hostel, maar dat was nog moeilijker dan gedacht. Of ze waren al gesloten, of zogenaamd vol (zeg maar te lui om een kamer op te maken), of te overprijsd voor de slechte staat van de kamer. Mja na driekwartier met de rugzakken gesjouwd te hebben, hebben we er toch maar een genomen met het idee “ het is maar voor 1 nacht” . Gelukkig werkte de douche wel gewoon, dus de volgende dag redelijk fris op zoek naar een nieuw hostel. Een goede gevonden, en toen La Paz gaan verkennen. Nog een tikkeltje chaotischer dan in Peru, en de mensen zijn minder open en vriendelijk is mn eerste indruk dan daar. Verder ben ik vanmorgen naar het Coca Museum geweest, waar ze zelfs een Nederlands document hadden met alle informatie. Was interessant om er meer over te zien en lezen, en best schokkend om te zien hoe een eeuwenoude traditie langzaam is veranderd in een drugsprobleem van cocaine. En ook dat de Spanjaarden de indianen 48 uur lang nonstop lieten werken in de mijnen en dat ze dat alleen overleefden door op coca te kauwen (wat de indianen dan wel weer zelf moesten betalen..).
Vanmiddag zijn we de plaatselijke winkeltjes gaan afstruinen, en stuitten daarbij ook op de zogenoemde heksenmarkt. Waar je ook maar last van hebt, ze hebben er een beeldje, kruiden, of zelfs een dode lamababy voor! En met dit laatste feit is de update toch lang genoeg geworden en komt de rest de volgende keer!

Liefs! Xxx

PS: Falco ondertussen bijgespijkerd over de Elfstedentocht, toch een beetje op de hoogte blijven van wat er gebeurt in Nederland ;)