Tropisch genieten op de Perhentian eilanden
Blijf op de hoogte en volg Nienke
29 Oktober 2017 | Maleisië, Kuala Besut
De Perhentian eilanden staan ook bekend als één van de beste duikspots van Maleisië (na Sipidan in Borneo), en nu we ons duikbewijs hebben was het tijd voor een zogenoemde fun dive. Om half negen werden we verwacht bij de duikschool en daarvoor wilden we eerst ontbijten. Alleen toen bleek dat er niemand op het eiland zo vroeg wakker is, of in ieder geval geen van de restaurants. De duikschool had koffie, thee en crackers zodat we toch iets gegeten hadden.
Doordat we hier met een kleiner bootje de zee opgingen trokken we ons wetsuit en hele duikoutfit al aan bij de school en liepen zo met de zware fles en flippers in de hand naar de boot. Bij het vastzetten van de fles aan het duikvest was het wel weer even inkomen, maar gelukkig wordt het ook altijd door de instructeur gecheckt. Aangekomen bij de boot hesen we onszelf erop en vaarden we naar het noorden van het eiland. Met een halve koprol achteruit plonsden we het water in en begonnen we met de duik.
De zichtbaarheid was iets minder dan we op Koh Tao hadden, maar het water was helder genoeg om veel verschillende soorten koraal en vissen te zien: blokvissen, rog, nemo’s (clownvissen) en een kleine haai! Daarnaast was er ook een trekkervis (het onderwatersymbool is daarom een pistool) die onze gids aanviel. Je zou denken, ach leuk visjes, maar nee er zijn erbij zoals deze die zeer territoriaal kunnen zijn en flink kunnen bijten. Met z’n flipper kon ie de vis gelukkig afweren en zwom deze weer weg. In het andere duikgroepje had een toerist zichzelf verdedigd met z’n GoPro op een stok, het leek een halve schermwedstrijd :P
Eén duik vond ik wel weer genoeg en heb heerlijk relaxed op het strand gelegen in de schaduw. Falco wilde graag een keer duiken naar een wrak en is met een aantal anderen voor een tweede duik gegaan. Daarbij vonden ze nog een verschillende vissen in een val die niet geleegd was en de levende vissen bevrijd hebben. De rest van de middag hebben we op het strand en in de prachtig blauwe zee doorgebracht met uitzicht op de twee eilanden. Deze avond was er helaas geen BBQ, maar wel pizza; het eten viel dus reuze mee want we hadden eigenlijk gerekend op alleen gebakken rijst wat er normaal te krijgen is op eilanden. Als toetje zelfs nog bananencake, dus helemaal prima.
De volgende dag hebben we eerst de tassen ingepakt en deze bij de receptie achtergelaten. Vervolgens liepen we eerst over het strand op zoek naar het begin van een pad die ons naar het noorden van het eiland zou brengen. Na wat navragen (plus weer een fotomomentje met locals) vonden we het pad dat tussen de bomen omhoog liep. De zon brandde ondertussen fel, gelukkig hadden we petjes, handdoeken en zonnebrand mee ter bescherming. Bovenop de berg stond een elektriciteitsgebouw met een platform vanaf waar we een prachtig uitzicht hadden op de verschillende kleuren blauw in de zee, het groen van de bomen op de eilanden en de witte stranden.
Vanaf hier ging het pad naar beneden waarbij we onderweg een paar keer reuzehagedissen zagen. Een half uur later kwamen we op een verlaten strandje, waar wel wat aangespoelde flessen lagen maar verder wit zand en kokosnoten. Helaas geen mes om die open te hakken ;) Falco is eerst gaan snorkelen en kon mij daarna aanwijzen waar ik het beste heen kon, al was dat eigenlijk de hele baai vanaf het moment dat je het water inging zag je al koraal en vissen. En eerst was dat best leuk met allemaal kleine gekleurde visjes, maar op een gegeven moment was het een grote groep hele grote vissen. Toen ben ik toch snel terug gegaan :P
Op maps.me was er een pad aangeduid die ons naar de andere kant van het eiland zou brengen, maar helaas bestond dit pad niet. Daarom klommen we eerst weer een aardig stuk omhoog om vanaf daar een zijpad te nemen. Al slingerend liepen we door het bos, ondertussen zoveel mogelijk muggen weg meppend. Op een gegeven moment dachten we dat we bij de afslag waren, maar opeens hield het pad op; daar sta je dan midden in een bos... We zijn maar teruggelopen waar we de afslag hadden genomen en wat verder rechtdoor gegaan. En daar was gelukkig een duidelijk bordje dat we naar rechts moesten.
En zo kwamen we na twintig minuten eindelijk op het strand van bestemming: D’Lagoon. Dit was een resort aan het strand en in de baai kon je weer snorkelen. Verder hebben we wat gezwommen en gelezen voor we de taxiboot terug naar Long Beach namen. Hier snel gedoucht, tassen gepakt en naar de ferry, terug naar het vasteland.
Vanaf hier liepen we naar het busstation om de bus naar het zuiden te nemen. Alleen bleek dat onze bus vanaf een andere plaats zou vertrekken, om tien uur ‘s avonds (het was nu vijf uur). Er was wel een andere bus die daarheen ging, dus eerst gegeten en om half negen de eerste bus in. Aangezien we in het andere plaatsje nog drie kwartier moesten wachten op de tweede bus liepen we naar de avondmarkt aan de overkant. We zagen wat zoete hapjes en vroegen hoeveel die kostten. 1 ringgit zei de mevrouw, dus wij zeiden, is goed doe er maar eentje. Bleek het vijf kleine gebakjes voor 1 ringgit (20 cent) te zijn. Een ijsthee erbij die wel 30 cent kostte, dit was zelfs voor in Maleisië extreem goedkoop.
De bus was weer een rijdende ijskist, en zelfs met de lange broek, sokken en het extra vest was het koud. Een paar uurtjes dus licht kunnen slapen voor we aankwamen in Mersing. Er was ons gezegd dat de busrit wel 10 tot 12 uur zou duren, dus dat we rond negen uur in Mersing zouden zijn, op tijd voor de boot. We kwamen aan om half vijf in de ochtend... Daar sta je dan met je backpacks in een compleet leeg stadje.
We liepen maar alvast naar de haven om te zien hoe laat de boot zou gaan, want vanwege de getijden verandert dat steeds. Hier aangekomen bleek dat er nog een aantal andere backpackers waren, maar ook dat de eerste boot pas om 12 uur ‘s middags zou gaan, in plaats van om 9 of 10 uur. Op de meeste dagen zijn er verschillende boten, maar in die week blijkbaar maar één per dag. Er zat weinig anders op dan het ons gemakkelijk te maken op de bankjes en zo nog wat te slapen.
Rond acht uur kochten we de tickets en gingen ergens ontbijten. Falco had noedels en ik ging voor een broodje met gekookte eieren. Het broodje was besmeerd met een soort kokosjam en elk stukje had een klont boter (die ik er weer snel vanaf gehaald heb, een beetje boter is lekker, maar geen schep per hap). Tik ik heel blij het eerste eitje kapot, druipt het eiwit er gewoon uit. Blijkbaar eten ze hier heel kort gekookte eieren die je mixt met zout en peper en daar dan dat broodje in doopt. Je leert elke dag weer iets nieuws ;)
Vervolgens met onze tickets naar een andere balie voor de parkbelasting. Aangezien we die in de Perhentian ook al hadden betaald kregen we wel korting. Met die twee kaartjes naar balie nummer drie voor een paspoortcheck. Terug bij de haven ging ik naar balie nummer vier voor onze boarding passen, bleek dat je nog een extra toeslag moest betalen, en met al die tickets door nar balie nummer vijf waar ze de tickets afscheurden. Er zijn in ieder geval genoeg mensen aan het werk op deze manier.
Voor de verandering was het een grote ferryboot waar alle passagiers en bagage gemakkelijk in pasten. In een rustig tempo vaarden we zo in twee uur naar het Tioman eiland. Hier deelden we een jeep taxi met twee Spanjaarden, want we verbleven aan de andere kant van het eiland. De jeep was geen overbodige luxe, aangezien de weg steil omhoog ging dwars door de jungle. Je merkte meteen het verschil met de Perhentian waar wel een bos was, maar Tioman is een stuk groter en met echt oerwoud.
Nadat de Spanjaarden waren afgezet reden we door en kwamen we aan bij onze bestemming voor de komende vijf dagen: het Juara Turtle project. Hier zullen we de komende dagen als vrijwilligers aan de slag gaan en hopelijk baby schildpadjes uitzetten in de zee.
Wordt vervolgd ;)
Liefs, Nienke
Foto's: https://photos.app.goo.gl/2j6v9IUYLcm1FBkC3
Doordat we hier met een kleiner bootje de zee opgingen trokken we ons wetsuit en hele duikoutfit al aan bij de school en liepen zo met de zware fles en flippers in de hand naar de boot. Bij het vastzetten van de fles aan het duikvest was het wel weer even inkomen, maar gelukkig wordt het ook altijd door de instructeur gecheckt. Aangekomen bij de boot hesen we onszelf erop en vaarden we naar het noorden van het eiland. Met een halve koprol achteruit plonsden we het water in en begonnen we met de duik.
De zichtbaarheid was iets minder dan we op Koh Tao hadden, maar het water was helder genoeg om veel verschillende soorten koraal en vissen te zien: blokvissen, rog, nemo’s (clownvissen) en een kleine haai! Daarnaast was er ook een trekkervis (het onderwatersymbool is daarom een pistool) die onze gids aanviel. Je zou denken, ach leuk visjes, maar nee er zijn erbij zoals deze die zeer territoriaal kunnen zijn en flink kunnen bijten. Met z’n flipper kon ie de vis gelukkig afweren en zwom deze weer weg. In het andere duikgroepje had een toerist zichzelf verdedigd met z’n GoPro op een stok, het leek een halve schermwedstrijd :P
Eén duik vond ik wel weer genoeg en heb heerlijk relaxed op het strand gelegen in de schaduw. Falco wilde graag een keer duiken naar een wrak en is met een aantal anderen voor een tweede duik gegaan. Daarbij vonden ze nog een verschillende vissen in een val die niet geleegd was en de levende vissen bevrijd hebben. De rest van de middag hebben we op het strand en in de prachtig blauwe zee doorgebracht met uitzicht op de twee eilanden. Deze avond was er helaas geen BBQ, maar wel pizza; het eten viel dus reuze mee want we hadden eigenlijk gerekend op alleen gebakken rijst wat er normaal te krijgen is op eilanden. Als toetje zelfs nog bananencake, dus helemaal prima.
De volgende dag hebben we eerst de tassen ingepakt en deze bij de receptie achtergelaten. Vervolgens liepen we eerst over het strand op zoek naar het begin van een pad die ons naar het noorden van het eiland zou brengen. Na wat navragen (plus weer een fotomomentje met locals) vonden we het pad dat tussen de bomen omhoog liep. De zon brandde ondertussen fel, gelukkig hadden we petjes, handdoeken en zonnebrand mee ter bescherming. Bovenop de berg stond een elektriciteitsgebouw met een platform vanaf waar we een prachtig uitzicht hadden op de verschillende kleuren blauw in de zee, het groen van de bomen op de eilanden en de witte stranden.
Vanaf hier ging het pad naar beneden waarbij we onderweg een paar keer reuzehagedissen zagen. Een half uur later kwamen we op een verlaten strandje, waar wel wat aangespoelde flessen lagen maar verder wit zand en kokosnoten. Helaas geen mes om die open te hakken ;) Falco is eerst gaan snorkelen en kon mij daarna aanwijzen waar ik het beste heen kon, al was dat eigenlijk de hele baai vanaf het moment dat je het water inging zag je al koraal en vissen. En eerst was dat best leuk met allemaal kleine gekleurde visjes, maar op een gegeven moment was het een grote groep hele grote vissen. Toen ben ik toch snel terug gegaan :P
Op maps.me was er een pad aangeduid die ons naar de andere kant van het eiland zou brengen, maar helaas bestond dit pad niet. Daarom klommen we eerst weer een aardig stuk omhoog om vanaf daar een zijpad te nemen. Al slingerend liepen we door het bos, ondertussen zoveel mogelijk muggen weg meppend. Op een gegeven moment dachten we dat we bij de afslag waren, maar opeens hield het pad op; daar sta je dan midden in een bos... We zijn maar teruggelopen waar we de afslag hadden genomen en wat verder rechtdoor gegaan. En daar was gelukkig een duidelijk bordje dat we naar rechts moesten.
En zo kwamen we na twintig minuten eindelijk op het strand van bestemming: D’Lagoon. Dit was een resort aan het strand en in de baai kon je weer snorkelen. Verder hebben we wat gezwommen en gelezen voor we de taxiboot terug naar Long Beach namen. Hier snel gedoucht, tassen gepakt en naar de ferry, terug naar het vasteland.
Vanaf hier liepen we naar het busstation om de bus naar het zuiden te nemen. Alleen bleek dat onze bus vanaf een andere plaats zou vertrekken, om tien uur ‘s avonds (het was nu vijf uur). Er was wel een andere bus die daarheen ging, dus eerst gegeten en om half negen de eerste bus in. Aangezien we in het andere plaatsje nog drie kwartier moesten wachten op de tweede bus liepen we naar de avondmarkt aan de overkant. We zagen wat zoete hapjes en vroegen hoeveel die kostten. 1 ringgit zei de mevrouw, dus wij zeiden, is goed doe er maar eentje. Bleek het vijf kleine gebakjes voor 1 ringgit (20 cent) te zijn. Een ijsthee erbij die wel 30 cent kostte, dit was zelfs voor in Maleisië extreem goedkoop.
De bus was weer een rijdende ijskist, en zelfs met de lange broek, sokken en het extra vest was het koud. Een paar uurtjes dus licht kunnen slapen voor we aankwamen in Mersing. Er was ons gezegd dat de busrit wel 10 tot 12 uur zou duren, dus dat we rond negen uur in Mersing zouden zijn, op tijd voor de boot. We kwamen aan om half vijf in de ochtend... Daar sta je dan met je backpacks in een compleet leeg stadje.
We liepen maar alvast naar de haven om te zien hoe laat de boot zou gaan, want vanwege de getijden verandert dat steeds. Hier aangekomen bleek dat er nog een aantal andere backpackers waren, maar ook dat de eerste boot pas om 12 uur ‘s middags zou gaan, in plaats van om 9 of 10 uur. Op de meeste dagen zijn er verschillende boten, maar in die week blijkbaar maar één per dag. Er zat weinig anders op dan het ons gemakkelijk te maken op de bankjes en zo nog wat te slapen.
Rond acht uur kochten we de tickets en gingen ergens ontbijten. Falco had noedels en ik ging voor een broodje met gekookte eieren. Het broodje was besmeerd met een soort kokosjam en elk stukje had een klont boter (die ik er weer snel vanaf gehaald heb, een beetje boter is lekker, maar geen schep per hap). Tik ik heel blij het eerste eitje kapot, druipt het eiwit er gewoon uit. Blijkbaar eten ze hier heel kort gekookte eieren die je mixt met zout en peper en daar dan dat broodje in doopt. Je leert elke dag weer iets nieuws ;)
Vervolgens met onze tickets naar een andere balie voor de parkbelasting. Aangezien we die in de Perhentian ook al hadden betaald kregen we wel korting. Met die twee kaartjes naar balie nummer drie voor een paspoortcheck. Terug bij de haven ging ik naar balie nummer vier voor onze boarding passen, bleek dat je nog een extra toeslag moest betalen, en met al die tickets door nar balie nummer vijf waar ze de tickets afscheurden. Er zijn in ieder geval genoeg mensen aan het werk op deze manier.
Voor de verandering was het een grote ferryboot waar alle passagiers en bagage gemakkelijk in pasten. In een rustig tempo vaarden we zo in twee uur naar het Tioman eiland. Hier deelden we een jeep taxi met twee Spanjaarden, want we verbleven aan de andere kant van het eiland. De jeep was geen overbodige luxe, aangezien de weg steil omhoog ging dwars door de jungle. Je merkte meteen het verschil met de Perhentian waar wel een bos was, maar Tioman is een stuk groter en met echt oerwoud.
Nadat de Spanjaarden waren afgezet reden we door en kwamen we aan bij onze bestemming voor de komende vijf dagen: het Juara Turtle project. Hier zullen we de komende dagen als vrijwilligers aan de slag gaan en hopelijk baby schildpadjes uitzetten in de zee.
Wordt vervolgd ;)
Liefs, Nienke
Foto's: https://photos.app.goo.gl/2j6v9IUYLcm1FBkC3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
